Love is an elixir for life. Company of the beloved is revitalizing. Conversely separation of beloveds therefore results in their spirits withering. Guru Nanak watching a withering water Lilly that once looked attractive asks it, and gets a reply:

ਪਬਰ ਤੂੰ ਹਰੀਆਵਲਾ ਕਵਲਾ ਕੰਚਨ ਵੰਨਿ ॥

ਕੈ ਦੋਖੜੈ ਸੜਿਓਹਿ ਕਾਲੀ ਹੋਈਆ ਦੇਹੁਰੀ ਨਾਨਕ ਮੈ ਤਨਿ ਭੰਗੁ ॥

ਜਾਣਾ ਪਾਣੀ ਨਾ ਲਹਾਂ ਜੈ ਸੇਤੀ ਮੇਰਾ ਸੰਗੁ ॥

ਜਿਤੁ ਡਿਠੈ ਤਨੁ ਪਰਫੁੜੈ ਚੜੈ ਚਵਗਣਿ ਵੰਨੁ ॥੩੦॥ ੧ ੧੪੧੨

Question: O water Lilly You were healthy and attractive like a golden lotus;

What affliction caused you to wither that you now seem burnt black?

Answer: My being has been destroyed because I do not get water, my friend and

Companion;

In whose company I blossomed and looked attractive (M: 1, SGGS,

1412).

At the physical level this conversation is between the plant and the beholder. However a similar situation exists in the human mind when the soul under the influence of distractions gets separated from the Creator. The guru, using the metaphor of a drooping lotus flower, explains:

ਊਂਧੋ ਕਵਲੁ ਸਗਲ ਸੰਸਾਰੈ ॥ ਦੁਰਮਤਿ ਅਗਨਿ ਜਗਤ ਪਰਜਾਰੈ ॥ ਸੋ ਉਬਰੈ ਗੁਰ ਸਬਦੁ ਬੀਚਾਰੈ

॥੨॥ ੧ ੨੨੫

The human mind is like a drooping lotus flower;

The fire of evil is destroying the world; but

Those who contemplate on the Guru’s teachings can escape (M: 1, SGGS, p 225).

The seeker is restless in the absence of the Master. He (or she) recounts the virtues for which he adores the Master; with this the yearning gets more intense:

ਮੇਰਾ ਪਿਆਰਾ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਸਤਿਗੁਰੁ ਰਖਵਾਲਾ ॥ ਹਮ ਬਾਰਿਕ ਦੀਨ ਕਰਹੁ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲਾ ॥

ਮੇਰਾ ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਗੁਰੁ ਸਤਿਗੁਰੁ ਪੂਰਾ ਗੁਰ ਜਲ ਮਿਲਿ ਕਮਲੁ ਵਿਗਸੈ ਜੀਉ ॥੩॥

ਮੈ ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਦੇਖੇ ਨੀਦ ਨ ਆਵੈ ॥ ਮੇਰੇ ਮਨ ਤਨਿ ਵੇਦਨ ਗੁਰ ਬਿਰਹੁ ਲਗਾਵੈ ॥

ਹਰਿ ਹਰਿ ਦਇਆ ਕਰਹੁ ਗੁਰੁ ਮੇਲਹੁ ਜਨ ਨਾਨਕ ਗੁਰ ਮਿਲਿ ਰਹਸੈ ਜੀਉ ॥੪॥੨॥ ੪ ੯੪

He is my beloved, my teacher and protector;

We are all His children and dependents, whom He looks after;

He is the mother and father, the perfect Guru.

Meeting Him my mind-lotus blossoms: 3:

I cannot sleep when I do not see Him,

Being separated from Him my mind and body are in pain;

I pray and ask for the Guru, who may unite me with the Lord,

And I experience bliss (M: 4, SGGS, p 94).

When the devotee does not experience the Divine presence despite efforts, he feels he is probably being tested by the Master, and prays:

ਹਮ ਸਰਿ ਦੀਨੁ ਦਇਆਲੁ ਨ ਤੁਮ ਸਰਿ ਅਬ ਪਤੀਆਰੁ ਕਿਆ ਕੀਜੈ ॥

ਬਚਨੀ ਤੋਰ ਮੋਰ ਮਨੁ ਮਾਨੈ ਜਨ ਕਉ ਪੂਰਨੁ ਦੀਜੈ ॥੧॥

ਹਉ ਬਲਿ ਬਲਿ ਜਾਉ ਰਮਈਆ ਕਾਰਨੇ ॥ ਕਾਰਨ ਕਵਨ ਅਬੋਲ ॥ ਰਹਾਉ ॥

ਬਹੁਤ ਜਨਮ ਬਿਛੁਰੇ ਥੇ ਮਾਧਉ ਇਹੁ ਜਨਮੁ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹਾਰੇ ਲੇਖੇ ॥

ਕਹਿ ਰਵਿਦਾਸ ਆਸ ਲਗਿ ਜੀਵਉ ਚਿਰ ਭਇਓ ਦਰਸਨੁ ਦੇਖੇ ॥੨॥੧॥ ਰ 694

I adore You so much My Master, why don’t You talk to me?

There is none as destitute as me, none as compassionate as You,

why do You test me more?

Grant this servant the ability to fully accept Your will: Pause:

I have been separated from you for ages and dedicate this life to You;

I live in the hope of ending the separation (Ravidas, SGGS, p 694);

The Sufi saints look at the relationship between God and the human soul as one between husband and wife. Their poetry reflects the pangs of the soul separated from the Master. An example:

ਤਪਿ ਤਪਿ ਲੁਹਿ ਲੁਹਿ ਹਾਥ ਮਰੋਰਉ ॥ ਬਾਵਲਿ ਹੋਈ ਸੋ ਸਹੁ ਲੋਰਉ ॥

ਤੈ ਸਹਿ ਮਨ ਮਹਿ ਕੀਆ ਰੋਸੁ ॥ ਮੁਝੁ ਅਵਗਨ ਸਹ ਨਾਹੀ ਦੋਸੁ ॥੧॥

ਤੈ ਸਾਹਿਬ ਕੀ ਮੈ ਸਾਰ ਨ ਜਾਨੀ ॥

ਜੋਬਨੁ ਖੋਇ ਪਾਛੈ ਪਛੁਤਾਨੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ ਫਰੀਦ ੭੪੯

I am restless; I wring my hands in pain;

I search for my Master like a mad person; and say

My Master, I understand your unhappiness with me;

The fault lies with me not You;

I did not understand Your value;

I now repent thinking of the lost opportunity (Farid, SGGS, p 749).

The seeker-soul for ever yearns for the company of the Master and looks for some one who can make this possible:

ਹਰਿ ਹਰਿ ਸਜਣੁ ਮੇਰਾ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਰਾਇਆ ॥

ਕੋਈ ਆਣਿ ਮਿਲਾਵੈ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਜੀਵਾਇਆ ॥

ਹਉ ਰਹਿ ਨ ਸਕਾ ਬਿਨੁ ਦੇਖੇ ਪ੍ਰੀਤਮਾ ਮੈ ਨੀਰੁ ਵਹੇ ਵਹਿ ਚਲੈ ਜੀਉ ॥੩॥ ੪ ੯੪

The Creator is my friend, the king of my heart;

Some one please unite me with Him and revive my withering soul;

I cannot live without seeing Him and keep shedding tears (M: 4, SGGS, p 94).

On contemplation the seeker realizes his weaknesses that are the cause of continuing separation:

ਹਮ ਪਾਥਰ ਗੁਰੁ ਨਾਵ ਬਿਖੁ ਭਵਜਲੁ ਤਾਰੀਐ ਰਾਮ ॥

ਗੁਰ ਦੇਵਹੁ ਸਬਦੁ ਸੁਭਾਇ ਮੈ ਮੂੜ ਨਿਸਤਾਰੀਐ ਰਾਮ ॥

ਹਮ ਮੂੜ ਮੁਗਧ ਕਿਛੁ ਮਿਤਿ ਨਹੀ ਪਾਈ ਤੂ ਅਗੰਮੁ ਵਡ ਜਾਣਿਆ ॥

ਤੂ ਆਪਿ ਦਇਆਲੁ ਦਇਆ ਕਰਿ ਮੇਲਹਿ ਹਮ ਨਿਰਗੁਣੀ ਨਿਮਾਣਿਆ ॥

ਅਨੇਕ ਜਨਮ ਪਾਪ ਕਰਿ ਭਰਮੇ ਹੁਣਿ ਤਉ ਸਰਣਾਗਤਿ ਆਏ ॥

ਦਇਆ ਕਰਹੁ ਰਖਿ ਲੇਵਹੁ ਹਰਿ ਜੀਉ ਹਮ ਲਾਗਹ ਸਤਿਗੁਰ ਪਾਏ ॥੩॥੪ ੧੧੧੪

I am like a stone that needs the Guru-boat to get across the world ocean O Lord;

Give me a Guru who removes my ignorance with his Word and save me

Being out of our reach we are ignorant and know nothing about You my Great Master.

We have no virtue and no honor. Please show compassion and unite us with You.

We have committed transgressions in countless births and now seek Your sanctuary.

We fall on Your feet; Show mercy and save us (M: 4, SGGS, p 1114).

The seeker expresses his strong longing:

ਇਕ ਘੜੀ ਦਿਨਸੁ ਮੋ ਕਉ ਬਹੁਤੁ ਦਿਹਾਰੇ ॥ ਮਨੁ ਨ ਰਹੈ ਕੈਸੇ ਮਿਲਉ ਪਿਆਰੇ ॥੧॥

ਇਕੁ ਪਲੁ ਦਿਨਸੁ ਮੋ ਕਉ ਕਬਹੁ ਨ ਬਿਹਾਵੈ ॥

ਦਰਸਨ ਕੀ ਮਨਿ ਆਸ ਘਨੇਰੀ ਕੋਈ ਐਸਾ ਸੰਤੁ ਮੋ ਕਉ ਪਿਰਹਿ ਮਿਲਾਵੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

ਚਾਰਿ ਪਹਰ ਚਹੁ ਜੁਗਹ ਸਮਾਨੇ ॥ ਰੈਣਿ ਭਈ ਤਬ ਅੰਤੁ ਨ ਜਾਨੇ ॥੨॥

ਪੰਚ ਦੂਤ ਮਿਲਿ ਪਿਰਹੁ ਵਿਛੋੜੀ ॥ ਭ੍ਰਮਿ ਭ੍ਰਮਿ ਰੋਵੈ ਹਾਥ ਪਛੋੜੀ ॥੩॥

ਜਨ ਨਾਨਕ ਕਉ ਹਰਿ ਦਰਸੁ ਦਿਖਾਇਆ ॥ ਆਤਮੁ ਚੀਨ੍ਹ੍ਹਿ ਪਰਮ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥੪॥੧੫॥ ੫ ੩੭੪-੭੫

Separation from the beloved for a short while seems many days.

My mind is restless and wants to meet Him.

I have strong yearning to meet I hope some saint unites me with my beloved: Pause:

One day’s separation is like many ages;

And the night just does not seem to end.

The five agents of evil have separated me from my beloved;

In desperation I wring my hands and cry.

When I am granted vision of the Lord,

I will realize the self I enjoy ultimate bliss (M: 5, SGGS, p 374-75).

The seeker realizes that his weakness is being too involved in pleasures of the senses. These are are a result of his ego and act as impediments to union with the Master:

ਨੈਨਹੁ ਨੀਦ ਪਰ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਵਿਕਾਰ ॥ ਸ੍ਰਵਣ ਸੋਏ ਸੁਣਿ ਨਿੰਦ ਵੀਚਾਰ ॥ ਰਸਨਾ ਸੋਈ ਲੋਭਿ ਮੀਠੈ ਸਾਦਿ ॥ ਮਨੁ ਸੋਇਆ ਮਾਇਆ ਬਿਸਮਾਦਿ ॥੧॥ ੫ ੧੮੨

The eyes are inebriated looking viciously at others’ beauty and wealth;

The ears busy enjoying listening to and thinking of slander of others;

The tongue is caught in enjoying tasty food;

Overall the mind is inebriated by the transitory world play (M: 5, SGGS, p 182).

Thus handicapped by illusions the sensory organs cannot experience the essence:

ਦਿਸੈ ਸੁਣੀਐ ਜਾਣੀਐ ਸਾਉ ਨ ਪਾਇਆ ਜਾਇ ॥

ਰੁਹਲਾ ਟੁੰਡਾ ਅੰਧੁਲਾ ਕਿਉ ਗਲਿ ਲਗੈ ਧਾਇ ॥ ੨ ੧੩੯

God is there to see, listen to and know but is not experienced; why?

How can a blind person with crippled feet and arms reach to hug Him? (M: 2, SGGS, p 139).

The seeker notices people toiling and worshipping in order to progress spiritually. Many have tried penances and engaged in ritual service with this motive but did not succeed:

ਘਾਲ ਨ ਮਿਲਿਓ ਸੇਵ ਨ ਮਿਲਿਓ ਮਿਲਿਓ ਆਇ ਅਚਿੰਤਾ ॥ ਜਾ ਕਉ ਦਇਆ ਕਰੀ ਮੇਰੈ ਠਾਕੁਰਿ ਤਿਨਿ ਗੁਰਹਿ ਕਮਾਨੋ ਮੰਤਾ ॥੩॥ ੫ ੬੭੨

He is not found through penances or service with this motive;

If one is blessed with the guru’s teachings and acts on them finds Him without effort: 3: (M: 5, SGGS, p 672).

The Guru advises that all penances and scriptural knowledge do not help. In fact they strengthen ego. Give up ego and you will see the Lord within you:

ਅਗਮ ਅਗੋਚਰ ਕਿਛੁ ਮਿਤਿ ਨਹੀ ਜਾਨੀ ॥ ਸਾਧਿਕ ਸਿਧ ਧਿਆਵਹਿ ਗਿਆਨੀ ॥ ਖੁਦੀ ਮਿਟੀ ਚੂਕਾ ਭੋਲਾਵਾ ਗੁਰਿ ਮਨ ਹੀ ਮਹਿ ਪ੍ਰਗਟਾਇਆ ਜੀਉ ॥੩॥ ੫ ੧੦੪

The seekers, yoga practitioners and the learned try, but

The Divine Master cannot be reached or felt through sensory organs;

When one gives up ego, doubts are shed He manifests in the mind: 3: (M: 5, SGGS, p 104).

The seeker is restless and wants quick results. Seeing other people or self proclaimed gurus, he tries rituals, belief in dogmas or accepting mortals as providing salvation. This is duality that creates a bigger gulf between the Master and the soul:

ਮੇਰਾ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਸੁੰਦਰੁ ਮੈ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣੀ ॥

ਹਉ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭ ਛੋਡਿ ਦੂਜੈ ਲੋਭਾਣੀ ॥੧॥

ਹਉ ਕਿਉ ਕਰਿ ਪਿਰ ਕਉ ਮਿਲਉ ਇਆਣੀ ॥

ਜੋ ਪਿਰ ਭਾਵੈ ਸਾ ਸੋਹਾਗਣਿ ਸਾਈ ਪਿਰ ਕਉ ਮਿਲੈ ਸਿਆਣੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ ੪ ੫੬੧

My Lord is handsome but I did not realize His value;

I left Him and got caught in other interests;

I was childish: how may I now meet the beloved?

(The soul is advised)

Only those who obtain love of the beloved are fortunate to meet Him; Pause: (M: 4, SGGS, p 561).

The obvious solution is getting rid of the underlying duality and humbly join the Sadh Sangat:

ਹੋਇ ਇਕਤ੍ਰ ਮਿਲਹੁ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ਦੁਬਿਧਾ ਦੂਰਿ ਕਰਹੁ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥ ਹਰਿ ਨਾਮੈ ਕੇ ਹੋਵਹੁ ਜੋੜੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੈਸਹੁ ਸਫਾ ਵਿਛਾਇ ॥੧॥ ੫ ੧੧੮੫

Let us get together, give up duality and meditate on the Lord;

Let us be partners to share God’s Naam sitting together in Sadh Sangat (M: 5, 1185).

ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਕੈ ਬਾਸਬੈ ਕਲਮਲ ਸਭਿ ਨਸਨਾ ॥ ਪ੍ਰਭ ਸੇਤੀ ਰੰਗਿ ਰਾਤਿਆ ਤਾ ਤੇ ਗਰਭਿ ਨ ਗ੍ਰਸਨਾ ॥੧॥ ੫ ੮੧੧

Those who participate in Sadh Sangat do not commit transgressions.

There one is imbued in the love of God and takes birth no more (M: 5, SGGS, p 811).

He now realizes he had been wrongly thinking God to be a person who could be seen and touched:

ਲੋਇਣ ਲੋਈ ਡਿਠ ਪਿਆਸ ਨ ਬੁਝੈ ਮੂ ਘਣੀ ॥ ਨਾਨਕ ਸੇ ਅਖੜੀਆਂ ਬਿਅੰਨਿ ਜਿਨੀ ਡਿਸੰਦੋ ਮਾ ਪਿਰੀ ॥ ੫ ੫੭੭

I have surveyed the world with my eyes but my yearning is not satisfied;

(It appears) the eyes that can see the Beloved are different (M: 5, SGGS, p 577).

Seeing God or hearing the celestial word is not a function of the sensory organs. So how do we establish communication with Him? Do not depend on the physical organs says the second Guru:

ਅਖੀ ਬਾਝਹੁ ਵੇਖਣਾ ਵਿਣੁ ਕੰਨਾ ਸੁਨਣਾ ॥ ਪੈਰਾ ਬਾਝਹੁ ਚਲਣਾ ਵਿਣੁ ਹਥਾ ਕਰਣਾ ॥ ਜੀਭੈ ਬਾਝਹੁ ਬੋਲਣਾ ਇਉ ਜੀਵਤ ਮਰਣਾ ॥ ਨਾਨਕ ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਣਿ ਕੈ ਤਉ ਖਸਮੈ ਮਿਲਣਾ ॥੧॥ ੨ ੧੩੯

Look for Him without using the eyes; Ears are not needed to hear Him;

Walk to Him without using the feet; serve Him without using your hands;

Talk to Him without using the tongue; this is how to obliterate the ego (M: 2, SGGS, p 139).

But how can all this be done? It is incomprehensible. True but so is the Lord. His not a physical existence, He is Spirit and can only be experienced spiritually. Spiritual organs are therefore needed:

ਭੈ ਕੇ ਚਰਣ ਕਰ ਭਾਵ ਕੇ ਲੋਇਣ ਸੁਰਤਿ ਕਰੇਇ ॥ ਨਾਨਕੁ ਕਹੈ ਸਿਆਣੀਏ ਇਵ ਕੰਤ ਮਿਲਾਵਾ ਹੋਇ ॥੨॥ ੨ ੧੩੯

Let obedience be your feet that take you towards the Lord,

Let love be the hands that serve, and consciousness the eyes that can see within;

This is how the wise try to be one with the Master (M: 2, SGS, p 139).

Gurbani uses the concept of Bhavsaagar or a terrifying world ocean which one must cross to meet the Creator. This metaphorical ocean is the influence of evil, in the form of temptations. The latter offer short term pleasures that the senses cannot resist. They are as difficult to overcome, as to cross the sea in turbulence. Ordinary mortals need help to overcome them and this help is the Guru:

ਏ ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਬਿਨੁ ਪਉੜੀਆ ਮੰਦਰਿ ਕਿਉ ਚੜੈ ਰਾਮ ॥ ਏ ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਬਿਨੁ ਬੇੜੀ ਪਾਰਿ ਨ ਅੰਬੜੈ ਰਾਮ ॥ ਪਾਰਿ ਸਾਜਨੁ ਅਪਾਰੁ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਗੁਰ ਸਬਦ ਸੁਰਤਿ ਲੰਘਾਵਏ ॥ ਮਿਲਿ ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਕਰਹਿ ਰਲੀਆ ਫਿਰਿ ਨ ਪਛੋਤਾਵਏ ॥ ਕਰਿ ਦਇਆ ਦਾਨੁ ਦਇਆਲ ਸਾਚਾ ਹਰਿ ਨਾਮ ਸੰਗਤਿ ਪਾਵਓ ॥ ਨਾਨਕੁ ਪਇਅੰਪੈ ਸੁਣਹੁ ਪ੍ਰੀਤਮ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਮਨੁ ਸਮਝਾਵਓ ॥੫॥੬॥ ੧ ੧੧੧੩

O man one cannot get to the top of a house without the stairs,

(Some people think God is up there somewhere).

One cannot get across water without a boat;

The Infinite Beloved lives across; the Guru’s word can take the consciousness there;

This is possible through Sadh Sangat and results in lasting happiness;

O compassionate Lord, grant me Your Naam in holy company;

I pray to you to enable me to understand the Guru’s word (M: 1, SGGS, p 1113).

ਗੁਰੁ ਪਉੜੀ ਬੇੜੀ ਗੁਰੂ ਗੁਰੁ ਤੁਲਹਾ ਹਰਿ ਨਾਉ ॥ ਗੁਰੁ ਸਰੁ ਸਾਗਰੁ ਬੋਹਿਥੋ ਗੁਰੁ ਤੀਰਥੁ ਦਰੀਆਉ ॥ ਜੇ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਊਜਲੀ ਸਤ ਸਰਿ ਨਾਵਣ ਜਾਉ ॥੩॥ ੧ ੧੭

Guru is the ladder, the boat and the raft; he teaches Naam;

Guru is the ship to go across the sea, he is the pilgrimage center;

One who is accepted by the Guru is led to Sadh Sangat and washed clean (M: 1, SGGS, p 17).

The Guru acting both as the spiritual teacher and physician treats the cause:

ਜਨਮ ਜਨਮ ਕੇ ਦੂਖ ਨਿਵਾਰੈ ਸੂਕਾ ਮਨੁ ਸਾਧਾਰੈ ॥

ਦਰਸਨੁ ਭੇਟਤ ਹੋਤ ਨਿਹਾਲਾ ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਬੀਚਾਰੈ ॥੧॥

ਮੇਰਾ ਬੈਦੁ ਗੁਰੂ ਗੋਵਿੰਦਾ ॥

ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਅਉਖਧੁ ਮੁਖਿ ਦੇਵੈ ਕਾਟੈ ਜਮ ਕੀ ਫੰਧਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥੫ ੬੧੮

The Guru helps overcome theaccumulated afflictions of previous births, and

Provides solace to the withering mind;

Contemplation on Divine virtues enables vision of God leading to emancipation.

My physician is the Guru, my Master;

His medicine of Divine virtues obviates spiritual death: Pause: (M: 5, SGGS, p 618).

The Guru teaches the methods to overcome impediments in the way of union with the Lord. Once we are committed, follow the Guru and act in humility, we are lifted from the morass of evil:

ਜਿਸੁ ਸਰਬ ਸੁਖਾ ਫਲ ਲੋੜੀਅਹਿ ਸੋ ਸਚੁ ਕਮਾਵਉ ॥

ਨੇੜੈ ਦੇਖਉ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਇਕੁ ਨਾਮੁ ਧਿਆਵਉ ॥

ਹੋਇ ਸਗਲ ਕੀ ਰੇਣੁਕਾ ਹਰਿ ਸੰਗਿ ਸਮਾਵਉ ॥

ਦੂਖੁ ਨ ਦੇਈ ਕਿਸੈ ਜੀਅ ਪਤਿ ਸਿਉ ਘਰਿ ਜਾਵਉ ॥

ਪਤਿਤ ਪੁਨੀਤ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਨਾਨਕ ਸੁਣਾਵਉ ॥੧੭॥ ੫ ੩੨੨

If you are looking for enduring happiness, live by truth;

Perceive the Creator with you and think of His virtues;

Be humble if you wish to unite with God;

Do not harm any one and you will be accepted by God honorably;

The Creator overlooks past faults and uplifts the fallen (M: 5, SGGS, p 322).

The importance of Sadh Sangat is re-emphasized:

ਹਉ ਮਨੁ ਤਨੁ ਖੋਜੀ ਭਾਲਿ ਭਾਲਾਈ ॥ ਕਿਉ ਪਿਆਰਾ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਮਿਲੈ ਮੇਰੀ

ਮਾਈ ॥ ਮਿਲਿ ਸਤਸੰਗਤਿ ਖੋਜੁ ਦਸਾਈ ਵਿਚਿ ਸੰਗਤਿ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਵਸੈ ਜੀਉ ॥੨॥ ੪ ੯੪

I search in my body and mind and ask others for help;

Whatever way I may find my beloved;

I learnt the God abides in holy congregation, I asked for Him there (M: 4, SGGS, p 94).

No rituals like just paying obeisance or making offerings are necessary, instead:

ਤੁਧਨੋ ਨਿਵਣੁ ਮੰਨਣੁ ਤੇਰਾ ਨਾਉ ॥ ਸਾਚੁ ਭੇਟ ਬੈਸਣ ਕਉ ਥਾਉ ॥ ਸਤੁ ਸੰਤੋਖੁ ਹੋਵੈ ਅਰਦਾਸਿ ॥ ਤਾ ਸੁਣਿ ਸਦਿ ਬਹਾਲੇ ਪਾਸਿ ॥੧॥ ੧ ੮੭੮

Obeying Divine commands is paying obeisance;

Living by truth is the offering that leads to admission to the Lord’s abbode;

If prayer is truthful and without motive,

One gets to be next to God (M: 1, SGGS, 878).

Only those destined join holy congregation. One is enlightened there and love is further intensified:

ਜਿਨ ਹਰਿ ਜਨ ਸਤਿਗੁਰ ਸੰਗਤਿ ਪਾਈ ਤਿਨ ਧੁਰਿ ਮਸਤਕਿ ਲਿਖਿਆ ਲਿਖਾਸਿ ॥

ਧਨੁ ਧੰਨੁ ਸਤਸੰਗਤਿ ਜਿਤੁ ਹਰਿ ਰਸੁ ਪਾਇਆ ਮਿਲਿ ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਪਰਗਾਸਿ ॥੪॥੪॥ ੪ ੧੦

Those who are destined to do so join the holy congregation.

Glory to the congregation where one receives God’s nectar and the mind is enlightened (M: 4, SGGS, p 10).

ਮੇਰੇ ਮਾਧਉ ਜੀ ਸਤਸੰਗਤਿ ਮਿਲੇ ਸੁ ਤਰਿਆ ॥ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਪਰਮ ਪਦੁ ਪਾਇਆ ਸੂਕੇ ਕਾਸਟ ਹਰਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ ੫ ੧੦

Those who join holy congregation are saved;

With Guru’s grace they obtain exalted status and their withered minds bloom again (M: 5, SGGS, p 10).

I therefore search for the Guru:

ਪ੍ਰਭ ਮਿਲਬੇ ਕਉ ਪ੍ਰੀਤਿ ਮਨਿ ਲਾਗੀ ॥ ਪਾਇ ਲਗਉ ਮੋਹਿ ਕਰਉ ਬੇਨਤੀ ਕੋਊ ਸੰਤੁ ਮਿਲੈ ਬਡਭਾਗੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ ੫ ੨੦੪

I long for being with my Creator;

If I find the blessed Saint Guru, I will fall at his feet and beseech him to unite me (M: 5, SGGS, p 204).

Once one meets the true Guru a transformation takes place:

ਜਨੁ ਨਾਨਕੁ ਬੋਲੈ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਣੀ ॥ ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਕੈ ਮਨਿ ਪਿਆਰੀ ਭਾਣੀ ॥ ਉਪਦੇਸੁ ਕਰੇ ਗੁਰੁ ਸਤਿਗੁਰੁ ਪੂਰਾ ਗੁਰੁ ਸਤਿਗੁਰੁ ਪਰਉਪਕਾਰੀਆ ਜੀਉ ॥੪॥੭॥ ੪ ੯੬

When the benevolent Guru imparts his teachings,

The disciple speaks the words of nectar, God’s word,

And he loves and enjoys it (M: 4, SGGS, p 94).

The reward:

ਜਹ ਜਹ ਦੇਖਾ ਤਹ ਤਹ ਸੁਆਮੀ ॥ ਤੂ ਘਟਿ ਘਟਿ ਰਵਿਆ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ॥ ਗੁਰਿ ਪੂਰੈ ਹਰਿ ਨਾਲਿ ਦਿਖਾਲਿਆ ਹਉ ਸਤਿਗੁਰ ਵਿਟਹੁ ਸਦ ਵਾਰਿਆ ਜੀਉ ॥੨॥ ੪ ੯੬

I now experience the Master every where;

He pervades in every creature;

The perfect Guru has shown His presence within me,

I adore the perfect Guru (M: 4, SGGS, p 96).

ਨੈਣੀ ਬਿਰਹੁ ਦੇਖਾ ਪ੍ਰਭ ਸੁਆਮੀ ਰਸਨਾ ਨਾਮੁ ਵਖਾਨੀ ॥ ਸ੍ਰਵਣੀ ਕੀਰਤਨੁ ਸੁਨਉ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਹਿਰਦੈ ਹਰਿ ਹਰਿ ਭਾਨੀ ॥੩॥ ਪੰਚ ਜਨਾ ਗੁਰਿ ਵਸਗਤਿ ਆਣੇ ਤਉ ਉਨਮਨਿ ਨਾਮਿ ਲਗਾਨੀ ॥ ਜਨ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰੀ ਹਰਿ ਰਾਮੈ ਨਾਮਿ ਸਮਾਨੀ ॥੪॥੫॥ ੪ ੧੧੯੯-੧੨੦੦

I long for the vision of the Master and utter His praises;

I hear His praises day and night loving them in my heart,

Evils are now under control and I can devote single-mindedly (M; 4, SGGS, p 1199-1200).

This pleasure is indescribable:

ਓ‍ੁਇ ਸੁਖ ਕਾ ਸਿਉ ਬਰਨਿ ਸੁਨਾਵਤ ॥

ਅਨਦ ਬਿਨੋਦ ਪੇਖਿ ਪ੍ਰਭ ਦਰਸਨ ਮਨਿ ਮੰਗਲ ਗੁਨ ਗਾਵਤ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

ਬਿਸਮ ਭਈ ਪੇਖਿ ਬਿਸਮਾਦੀ ਪੂਰਿ ਰਹੇ ਕਿਰਪਾਵਤ ॥

ਪੀਓ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮੁ ਅਮੋਲਕ ਜਿਉ ਚਾਖਿ ਗੂੰਗਾ ਮੁਸਕਾਵਤ ॥੧॥ ੫ ੧੨੦੫

Whom can I tell about the pleasure I experience?

The bliss of the vision of the Lord has made my mind blossom singing His praises;

I am ecstatic experiencing the wonders of Divine grace and Naam;

The way a dumb person smiles enjoying something delicious (M: 5, SGGS, p 1205).

ਕਾਇਆ ਗੜੁ ਸੋਹਿਆ ਮੇਰੈ ਪ੍ਰਭਿ ਮੋਹਿਆ ਕਿਉ ਸਾਸਿ ਗਿਰਾਸਿ ਵਿਸਾਰੀਐ ॥ ਅਦ੍ਰਿਸਟੁ ਅਗੋਚਰੁ ਪਕੜਿਆ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਹਉ ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਬਲਿਹਾਰੀਐ ॥ ੪ ੧੧੧੪

Lost in the love of the Lord my body now feels good;

I remember Him with every breath and every morsel of food;

He is invisible and not subject to sensory organs,

I see Him through the adorable Guru’s Word (M: 4, SGGS, p 1114).

I must now ensure not to fall back into the old state that caused so much pain:

ਦੂਖੁ ਤਦੇ ਜਦਿ ਵੀਸਰੈ ਸੁਖੁ ਪ੍ਰਭ ਚਿਤਿ ਆਏ ॥ ਸੰਤਨ ਕੈ ਆਨੰਦੁ ਏਹੁ ਨਿਤ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਏ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ ੫ ੮੧੩

I now enjoy bliss praising the Lord with Guru’s guidance

Pain will come if I forget Him (M: 5, SGGS, p 813).

May this never happen, I pray!