SGGS pp 497-499, Goojri M: 5, Shabads 7-14.

 

ਗੂਜਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥ ਜਿਸੁ ਮਾਨੁਖ ਪਹਿ ਕਰਉ ਬੇਨਤੀ ਸੋ ਅਪਨੈ ਦੁਖਿ ਭਰਿਆ ॥ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਜਿਨਿ ਰਿਦੈ ਅਰਾਧਿਆ ਤਿਨਿ ਭਉ ਸਾਗਰੁ ਤਰਿਆ ॥੧॥

Gūjrī mėhlā 5. Jis mānukẖ pėh karao benṯī so apnai ḏukẖ bẖariā. Pārbarahm jin riḏai arāḏẖiā ṯin bẖao sāgar ṯariā. ||1||

 

Composition of the fifth Guru in Raag Goojri. (Pah-i) to (jis-u) whichever (maanukh) person I (karau) make (beynti) a request for help, I find (so) that person (bharia = full) having plenty of (dukh-i) tribulations (apanai) of his/her own, i.e. I needed guidance on how to overcome vices and unite with the Creator, but find that everyone is caught in similar afflictions.

I realized that only one (jin-i) who (ridai) in his/her mind (araadhia) remembers – and lives by the commands of – (paarbrahm) the Supreme Being, (tin–i) that person (tariaa) swims across (bhai saagar-u) the world-ocean, i.e. one can overcome vices in the world-play with Divine grace – which in turn comes by following the true guru. 1.

 

 

ਗੁਰ ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਕੋ ਨ ਬ੍ਰਿਥਾ ਦੁਖੁ ਕਾਟੈ ॥ ਪ੍ਰਭੁ ਤਜਿ ਅਵਰ ਸੇਵਕੁ ਜੇ ਹੋਈ ਹੈ ਤਿਤੁ ਮਾਨੁ ਮਹਤੁ ਜਸੁ ਘਾਟੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Gur har bin ko na baritha ḏukẖ kātai. Parabẖ ṯaj avar sevak je hoī hai ṯiṯ mān mahaṯ jas gẖātai. ||1|| rahāo.

 

(Ko na) none (bin-u) except the guru and (har-i) the Almighty (kaattai = cuts) can remove (britha) pain and (dukh-u) distress of the mind.

(Jey) if someone (taj-i) leaves (prabh-u) the Almighty Master and (hoee hai) becomes (seyvak) a follower – seeks help – of some one (avar) else, (maan) honor, (mahat) self-respect and (jas-u) reputation of (tit-u) that person (ghaatai) decreases, i.e. s/he loses respect and also does not get solace. 1.

(Rahaau) dwell on this and contemplate.

 

ਮਾਇਆ ਕੇ ਸਨਬੰਧ ਸੈਨ ਸਾਕ ਕਿਤ ਹੀ ਕਾਮਿ ਨ ਆਇਆ ॥ ਹਰਿ ਕਾ ਦਾਸੁ ਨੀਚ ਕੁਲੁ ਊਚਾ ਤਿਸੁ ਸੰਗਿ ਮਨ ਬਾਂਛਤ ਫਲ ਪਾਇਆ ॥੨॥

Māiā ke sanbanḏẖ sain sāk kiṯ hī kām na āiā. Har kā ḏās nīcẖ kul ūcẖā ṯis sang man bāʼncẖẖaṯ fal pāiā. ||2||

 

(Sanbandh) connections, (sain) friends and (saak) relations in (maaia) the world-play are not (kaam aaia) useful, i.e. one who relies on these achieves nothing.

On the other hand, even if a person of (neech) low (kul-u) lineage – one who has no one to support – (daas-u = is a servant) relies on (har-i) the Almighty, s/he becomes (oochaa) exalted in status by getting Divine approval; – s/he not only achieves his/her wishes but also – in (tis-u) his/her (sang-i) company one (paaia) achieves (man baanchhat) the wished for (phal = fruit) objective – of union with the Creator. 2.

 

ਲਾਖ ਕੋਟਿ ਬਿਖਿਆ ਕੇ ਬਿੰਜਨ ਤਾ ਮਹਿ ਤ੍ਰਿਸਨ ਨ ਬੂਝੀ ॥ ਸਿਮਰਤ ਨਾਮੁ ਕੋਟਿ ਉਜੀਆਰਾ ਬਸਤੁ ਅਗੋਚਰ ਸੂਝੀ ॥੩॥

Lākẖ kot bikẖiā ke binjan ṯā mėh ṯarisan na būjẖī. Simraṯ nām kot ujīārā basaṯ agocẖar sūjẖī. ||3||

 

One may have (laakh) lakh/hundred thousand and (kot-i) crore/ten million, i.e. any amount of (binjan = food) pleasures obtained from (bikhia/vishaya) vices, but the fire of (trisan) craving for more pleasures is not (boojhi) extinguished by (ta mah-i) of them, i.e. transitory pleasures do not give happiness.

Only (simrat) by remembering and living by (naam-u) Divine virtues and commands, the desired (bast/vastoo = thing) – the Almighty – (agochar) who is not subject to the senses, (soojhi) is found within – the mind then overcomes vices and can attain peace/happiness. 3.

 

ਫਿਰਤ ਫਿਰਤ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹਰੈ ਦੁਆਰਿ ਆਇਆ ਭੈ ਭੰਜਨ ਹਰਿ ਰਾਇਆ ॥ ਸਾਧ ਕੇ ਚਰਨ ਧੂਰਿ ਜਨੁ ਬਾਛੈ ਸੁਖੁ ਨਾਨਕ ਇਹੁ ਪਾਇਆ ॥੪॥੬॥੭॥

Firaṯ firaṯ ṯumĥrai ḏuār āiā bẖai bẖanjan har rāiā. Sāḏẖ ke cẖaran ḏẖūr jan bācẖẖai sukẖ Nānak ih pāiā. ||4||6||7||

 

O (raaia = king) Sovereign (har-i) Almighty, (phirat phirat) having wandered – in numerous births, I (aaia) have come to (tumhrai) Your (duaar-i = gate) protection, (bhanjan) the destroyer of (bhai/bhav) births in the world – please save me from further biths.

This (jan-u) servant (baachhai) seeks (dhoor-i) the dust of (charan) the feet of (saadh) the guru – so that with his teachings I unite with You; this is the (sukh-u) comfort I wish to (paaia) have. 4. 6. 7.

 

——————————————-

ਗੂਜਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ਪੰਚਪਦਾ ਘਰੁ ੨  ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥

Gūjrī mėhlā 5 pancẖpaḏā gẖar 2  Ikoaʼnkār saṯgur parsāḏ.

 

Coposition of the fifth Guru in Raag Goojri, (pachpadaa) composition of five stanzas (ghar-u 2) to be sung to the second beat.

 

ਪ੍ਰਥਮੇ ਗਰਭ ਮਾਤਾ ਕੈ ਵਾਸਾ ਊਹਾ ਛੋਡਿ ਧਰਨਿ ਮਹਿ ਆਇਆ ॥ ਚਿਤ੍ਰ ਸਾਲ ਸੁੰਦਰ ਬਾਗ ਮੰਦਰ ਸੰਗਿ ਨ ਕਛਹੂ ਜਾਇਆ ॥੧॥

Parathme garabẖ māṯā kai vāsā ūhā cẖẖod ḏẖaran mėh āiā. Cẖiṯar sāl sunḏar bāg manḏar sang na kacẖẖhū jāiā. ||1||

 

For birth, the mortal (prathm-e) first (vaasa = residence) resides in (garabh) the womb of (maata) the mother, and then leaving (ooha) that, (aaia) comes out to (dharan) the earth. 

There s/he acquires (Chitr = pictures) decorated (saal/shaala) houses, (sundar) beautiful (baag) gardens and (mandar) palaces – but these are left behind – (na kachh-hoo) nothing (jaaia) goes (sang-i) with him/her on death. 1.

 

ਅਵਰ ਸਭ ਮਿਥਿਆ ਲੋਭ ਲਬੀ ॥ ਗੁਰਿ ਪੂਰੈ ਦੀਓ ਹਰਿ ਨਾਮਾ ਜੀਅ ਕਉ ਏਹਾ ਵਸਤੁ ਫਬੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Avar sabẖ mithiā lobẖ labī. Gur pūrai ḏīo har nāmā jīa kao ehā vasaṯ fabī. ||1|| rahāo.

 

(Sabh) everything (avar) else is (mithia = false) transitory but the mortal is (lobh labi) greedy for them.

When (poorai) the perfect guru (dio) imparts awareness of (naama) virtues and commands of (har-i) the Almighty, then (eyha) only this (vast-u) thing (phabi = befits) appeals (kau) to (jee-a = soul) the mind. 1.

(Rahaau) dwell on this and contemplate.

 

ਇਸਟ ਮੀਤ ਬੰਧਪ ਸੁਤ ਭਾਈ ਸੰਗਿ ਬਨਿਤਾ ਰਚਿ ਹਸਿਆ ॥ ਜਬ ਅੰਤੀ ਅਉਸਰੁ ਆਇ ਬਨਿਓ ਹੈ ਉਨ੍ਹ੍ਹ ਪੇਖਤ ਹੀ ਕਾਲਿ ਗ੍ਰਸਿਆ ॥੨॥

sat mīṯ banḏẖap suṯ bī sang baniṯā racẖ hasiā. Jab anṯī aosar e banio hai unĥ pekẖaṯ hī kāl garsiā. ||2||

 

The mortal (hasia = laughs) is happy (rach-i) being engrossed (sang-i) with (ist) loved ones, (meet) friends, (bandhap) relatives, (sut = sons) children and (banita) the spouse. 

But (jab) when (anti) the last (ausar-u = time) moment (aaey banio = happens) arrives, the soul is (grasia) grabbed (kaal-i) by death (hi) even as (unh) they (peykhat) watch, i.e. relatives are of no help in the end. 2.

 

ਕਰਿ ਕਰਿ ਅਨਰਥ ਬਿਹਾਝੀ ਸੰਪੈ ਸੁਇਨਾ ਰੂਪਾ ਦਾਮਾ ॥ ਭਾੜੀ ਕਉ ਓਹੁ ਭਾੜਾ ਮਿਲਿਆ ਹੋਰੁ ਸਗਲ ਭਇਓ ਬਿਰਾਨਾ ॥੩॥

Kar kar anrath bihājẖī sampai suinā rūpā ḏāmā. Bẖāṛī kao oh bẖāṛā miliā hor sagal bẖaio birānā. ||3||

 

One (bihaajhi) accumulates (sampai = wealth) landed property, (suina) gold, (roopa/rupa) silver and (daama) cash (kar-i kar-i = doing) employing (anarth = cruelty) unfair means.

Whatever little s/he uses is like (bhaarri) a coolie (milia) gets (bhaarra) charges for carriage; (sagal) everything else (bhaio) becomes property (biraana) of others, i.e. on death, the wealth is left behind for others. 3.

 

ਹੈਵਰ ਗੈਵਰ ਰਥ ਸੰਬਾਹੇ ਗਹੁ ਕਰਿ ਕੀਨੇ ਮੇਰੇ ॥ ਜਬ ਤੇ ਹੋਈ ਲਾਂਮੀ ਧਾਈ ਚਲਹਿ ਨਾਹੀ ਇਕ ਪੈਰੇ ॥੪॥

Haivar gaivar rath sambāhe gahu kar kīne mere. Jab ṯe hoī lāʼnmī ḏẖāī cẖalėh nāhī ik paire. ||4||

 

The Creator (sambaahey = reaches) provides him/her (haivar) horses, (gaivar) elephants and (rath) chariots, but s/he (gahu kar-i) holds them (keeney) treating as his/her (meyrey = mine) self-acquired.

But (tey) from (jab) when (laa’mmi) the long (dhaaee = run) journey (hoee = happens) begins, these means of travel do not (chaley = go) take him/her for even (ik) one (pairey = foot) step, i.e. when the soul leaves the body they are left behind. 4.

 

ਨਾਮੁ ਧਨੁ ਨਾਮੁ ਸੁਖ ਰਾਜਾ ਨਾਮੁ ਕੁਟੰਬ ਸਹਾਈ ॥ ਨਾਮੁ ਸੰਪਤਿ ਗੁਰਿ ਨਾਨਕ ਕਉ ਦੀਈ ਓਹ ਮਰੈ ਨ ਆਵੈ ਜਾਈ ॥੫॥੧॥੮॥

Nām ḏẖan nām sukẖ rājā nām kutamb sahāī. Nām sampaṯ gur Nānak kao ḏīī oh marai na āvai jāī. ||5||1||8||

 

On the other hand (naam-u) Divine virtues are (dhan-u) the wealth, which provides (sukh-u) the comfort of (raja) a king and is (sahaai) helpful like members of (kuttamb) the family, i.e. Naam is ever with us.

(Gur-i) the guru has (dee-ee) given/imparted (sampat-i) the wealth of Naam, (kau) to the fifth Nanak; one who receives it (oh) that person neither (marai = die) falls prey to vices nor (aavai = comes) is reborn to (jaai = go) die again. 5. 1. 8.

 

———————————–

 

ਗੂਜਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ਤਿਪਦੇ ਘਰੁ ੨  ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥

Gūjrī mėhlā 5 ṯipḏe gẖar 2  Ikoaʼnkār saṯgur parsāḏ.

 

Composition of the fifth Guru in Raag Goojri, (tipdey) compositions of three stanzas (ghar-u 2) to be sung to the second beat. Invoking the one all-pervasive Creator who may be known with the true guru’s grace.

 

ਦੁਖ ਬਿਨਸੇ ਸੁਖ ਕੀਆ ਨਿਵਾਸਾ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਜਲਨਿ ਬੁਝਾਈ ॥ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦ੍ਰਿੜਾਇਆ ਬਿਨਸਿ ਨ ਆਵੈ ਜਾਈ ॥੧॥

Ḏukẖ binse sukẖ kīā nivāsā ṯarisnā jalan bujẖāī. Nām niḏẖān saṯgurū driṛāiā binas na āvai jāī. ||1||

 

(Jalan-i = burning) the fire/restlessness of (trisna = craving) running after desires (bujhaaee) is extinguished, (dukh) tribulations (binsey) vanish and (sukh) comfort/peace (keeaa nivaasa = resides) is experienced by the mind,

when (satiguru) the true guru (drirraaia) instils firm commitment to live by (nidhaan-u) the treasure of Divine virtues and commands – available within; with this, one does not (binas = destroyed) succumb to vices in life and after death does not (aavai) come and (jaaee) go, i.e. escapes further rebirths and deaths. 1.

 

ਹਰਿ ਜਪਿ ਮਾਇਆ ਬੰਧਨ ਤੂਟੇ ॥ ਭਏ ਕ੍ਰਿਪਾਲ ਦਇਆਲ ਪ੍ਰਭ ਮੇਰੇ ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਮਿਲਿ ਛੂਟੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Har jap māiā banḏẖan ṯūte. Bẖae kirpāl ḏaiāl parabẖ mere sāḏẖsangaṯ mil cẖẖūte. ||1|| rahāo.

 

(Jap-i) by remembering – and living by the virtues and commands, of (har-i) the Almighty, (bandhan) bondage of (maaia) temptations in the world-play (toottey) is broken, i.e. one keeps away from vices.

When (meyrey = my) the Universal (daiaal) compassionate (prabh) Master (bhaey) is 

(kripaal) kind, one (mil-i = meets) joins (saadhsangat-i) holy congregation – becomes aware of Divine virtues and commands, and (chhoote = freed) gains freedom from vices. 1.

(Rahaau) dwell on this and contemplate.

 

Page 498

 

ਆਠ ਪਹਰ ਹਰਿ ਕੇ ਗੁਨ ਗਾਵੈ ਭਗਤਿ ਪ੍ਰੇਮ ਰਸਿ ਮਾਤਾ ॥ ਹਰਖ ਸੋਗ ਦੁਹੁ ਮਾਹਿ ਨਿਰਾਲਾ ਕਰਣੈਹਾਰੁ ਪਛਾਤਾ ॥੨॥

Āṯẖ pahar har ke gun gāvai bẖagaṯ parem ras māṯā. Harakẖ sog ḏuhu māhi nirālā karṇaihār pacẖẖāṯā. ||2||

 

One who (gaavai) sings (gun) virtues of (har-i) the Almighty (aatth = eight x pahar = three hours) round the clock, (maata) intoxicated by (ras-i) the elixir of (preym) loving (bhagat-i) devotion, i.e. ever remains absorbed in the Almighty.

S/he remains (niraala = different) unaffected (maah-i) in (duhu) both (harakh) joy and (sog) sorrow; s/he has (pachhaata) recognized (karnaihaar-u) the Creator, i.e. understands Divine virtues and commands, and lives by them. 2.

 

ਜਿਸ ਕਾ ਸਾ ਤਿਨ ਹੀ ਰਖਿ ਲੀਆ ਸਗਲ ਜੁਗਤਿ ਬਣਿ ਆਈ ॥ ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਪੁਰਖ ਦਇਆਲਾ ਕੀਮਤਿ ਕਹਣੁ ਨ ਜਾਈ ॥੩॥੧॥੯॥

Jis kā sā ṯin hī rakẖ līā sagal jugaṯ baṇ āī. Kaho Nānak parabẖ purakẖ ḏaiālā kīmaṯ kahaṇ na jāī. ||3||1||9||

 

The Creator, (jis ka) whose creation the mortal is, (rakh leeaa) protects him/her from the temptations in the world-play; (sagal) all (jugat =methods) means to make this happen (ban aaee = happen) are arranged by the Master.

(Purakh) the all-pervasive (prabh) Master, is (daiaala) compassionate to the devotees; (keemat-i) a price (naa jaai) cannot be (kahan = called) put on this virtue of the Almighty – Divine grace is not obtained by offering donations. 3. 1. 9

 

—————————————-

 

ਗੂਜਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ਦੁਪਦੇ ਘਰੁ ੨  ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥

Gūjrī mėhlā 5 ḏupḏe gẖar 2  Ikoaʼnkār saṯgur parsāḏ.

 

Composition of the fifth Guru in Raag Goojri, (dupad-e) compositions of two stanzas, (ghar-u 2) to be sung to the second beat.

 

ਪਤਿਤ ਪਵਿਤ੍ਰ ਲੀਏ ਕਰਿ ਅਪੁਨੇ ਸਗਲ ਕਰਤ ਨਮਸਕਾਰੋ ॥ ਬਰਨੁ ਜਾਤਿ ਕੋਊ ਪੂਛੈ ਨਾਹੀ ਬਾਛਹਿ ਚਰਨ ਰਵਾਰੋ ॥੧॥

Paṯiṯ paviṯar līe kar apune sagal karaṯ namaskāro. Baran jāṯ koū pūcẖẖai nāhī bācẖẖėh cẖaran ravāro. ||1||

 

Those who (patit = fall) go astray – but realize and show eagerness to reform, – the Almighty (kar-i) makes them IT’s (apuney) own, i.e. they receive Divine grace – they live by Divine virtues and commands – and (kar-i lee-ey) are made (puneet) pure i.e. they shed vices; (sagal all) everyone then (karat namaskaaro) pays obeisance to them.

(Ko-oo nahi) no one (poochhai) asks their (baran/varan) lineage or (jaat-i) caste, but (baachhah-i) seeks (ravaaro) the dust of their (charan) feet, i.e. respects and follows them. 1.

 

ਠਾਕੁਰ ਐਸੋ ਨਾਮੁ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹਾਰੋ ॥ ਸਗਲ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਕੋ ਧਣੀ ਕਹੀਜੈ ਜਨ ਕੋ ਅੰਗੁ ਨਿਰਾਰੋ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
Ŧẖākur aiso nām ṯumĥāro. Sagal sarisat ko ḏẖaṇī kahījai jan ko ang nirāro. ||1|| rahāo.

 

O (tthaakur) Master, (aiso) such is the glory obtained by following (tumhaaro) Your (naam-u) virtues and commands.

You are (kaheejai) called (dhani) the Master (ko) of (sagal) all (srist-i) universe, but your (ang-u) support makes (jan = servant) your devotee (niraaro) different from others, i.e. your devotee stands out amongst all others. 1.

(Rahaau) dwell on this and contemplate.

 

ਸਾਧਸੰਗਿ ਨਾਨਕ ਬੁਧਿ ਪਾਈ ਹਰਿ ਕੀਰਤਨੁ ਆਧਾਰੋ ॥ ਨਾਮਦੇਉ ਤ੍ਰਿਲੋਚਨੁ ਕਬੀਰ ਦਾਸਰੋ ਮੁਕਤਿ ਭਇਓ ਚੰਮਿਆਰੋ ॥੨॥੧॥੧੦॥

Sāḏẖsang Nānak buḏẖ pāī har kīrṯan āḏẖāro. Nāmḏeo Ŧrilocẖan Kabīr ḏāsro mukaṯ bẖaio cẖammiāro. ||2||1||10||

 

Says the fifth Nanak: This (budh-i) understanding (paai) is obtained (saadhsang-i) in holy congregation; one then makes (keertan) singing – and living by – virtues and commands of (har-i) the Almighty, (aadhaaro = support) the guide for life.

The way (daasro = servants) the devotees Naamdeo, Trilochan, Kabir and (chammiaaro) the cobbler Ravidas (bhaio) were (mukat-i) emancipated – from vices in life and reincarnation on death. 2. 1. 10.

 

—————————————

 

Note: The Shabad below is about the unfathomable nature of the Almighty.

 

ਗੂਜਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥ ਹੈ ਨਾਹੀ ਕੋਊ ਬੂਝਨਹਾਰੋ ਜਾਨੈ ਕਵਨੁ ਭਤਾ ॥ ਸਿਵ ਬਿਰੰਚਿ ਅਰੁ ਸਗਲ ਮੋਨਿ ਜਨ ਗਹਿ ਨ ਸਕਾਹਿ ਗਤਾ ॥੧॥

Gūjrī mėhlā 5.  Hai nāhī koū būjẖanhāro jānai kavan bẖaṯā. Siv birancẖ ar sagal mon jan gėh na sakāhi gaṯā. ||1||

 

Composition of the fifth Guru in Raag Goojri. There (hai) is (naahi ko-oo) none who (jaanai) knows and (boojhanhaaro) understands (kavan bhataa = what type) what is the Almighty and how IT functions.

Even gods like Shiva and (biranch) Brahma, (ar-u) and (sagal) all (mon-i jan) sages (na sakaah-i) cannot (gah = hold) comprehend (gataa) the state of the Master. 1.

 

ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਅਗਮ ਅਗਾਧਿ ਕਥਾ ॥ ਸੁਨੀਐ ਅਵਰ ਅਵਰ ਬਿਧਿ ਬੁਝੀਐ ਬਕਨ ਕਥਨ ਰਹਤਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Parabẖ kī agam agāḏẖ kathā. Sunīai avar avar biḏẖ bujẖīai bakan kathan rahṯā. ||1|| rahāo.

 

(Kathaa) description of (prabh) the Master is (agam = beyond reach) hard to grasp; IT is (agaadh-i) unfathomable.

We (suneeai) hear – or read – (avar = something else) one thing but (bujheeai) understand something else – because the Almighty is treated by most as a person as in many faiths; IT is (rahata = without) beyond (bakan = saying) description in (kathan = saying) words. 1.

(Rahaau) dwell on this and contemplate.

 

ਆਪੇ ਭਗਤਾ ਆਪਿ ਸੁਆਮੀ ਆਪਨ ਸੰਗਿ ਰਤਾ ॥ ਨਾਨਕ ਕੋ ਪ੍ਰਭੁ ਪੂਰਿ ਰਹਿਓ ਹੈ ਪੇਖਿਓ ਜਤ੍ਰ ਕਤਾ ॥੨॥੨॥੧੧॥

Āpe bẖagṯā āp suāmī āpan sang raṯā. Nānak ko parabẖ pūr rahio hai pekẖio jaṯar kaṯā. ||2||2||11||

 

The Master is (aapey) IT-self (bhagta) the devotee and (suaami) the Master – the object of devotion; IT is (rataa = dyed) imbued (sang-i) with (aapan) IT-self, i.e. the devotee acts as motivated by the Almighty.

(Nanak ko) the fifth Nanak’s Universal (prabh-u) Master (poor-i rahio hai) pervades (jatr kataa) wherever we (pekhio) see. 2. 2. 11.

 

————————————–

 

ਗੂਜਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥ ਮਤਾ ਮਸੂਰਤਿ ਅਵਰ ਸਿਆਨਪ ਜਨ ਕਉ ਕਛੂ ਨ ਆਇਓ ॥ ਜਹ ਜਹ ਅਉਸਰੁ ਆਇ ਬਨਿਓ ਹੈ ਤਹਾ ਤਹਾ ਹਰਿ ਧਿਆਇਓ ॥੧॥

Gūjrī mėhlā 5.  Maṯā masūraṯ avar siānap jan kao kacẖẖū na āio. Jah jah aosar āe banio hai ṯahā ṯahā har ḏẖiāio. ||1||

 

Composition of the fifth Guru in Raag Goojri. (Jan) the devotee (na aaio) does not know about making (mataa) resolutions or (masoorat) consulting others – on when or where to pray.

(Jah jah) wherever (ausar) an opportunity (aa-e banio) comes (tahaa tahaa) there s/he (dhiaaio) remembers (har-i) the Almighty, i.e. for ever looks only to the Master. 1.

 

ਪ੍ਰਭ ਕੋ ਭਗਤਿ ਵਛਲੁ ਬਿਰਦਾਇਓ ॥ ਕਰੇ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲ ਬਾਰਿਕ ਕੀ ਨਿਆਈ ਜਨ ਕਉ ਲਾਡ ਲਡਾਇਓ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Parabẖ ko bẖagaṯ vacẖẖal birḏārio. Kare parṯipāl bārik kī niāī jan kao lād ladāio. ||1|| rahāo.

 

(Vachhal-u) love (bhagat-i) for the devotee is (birdaaio) the nature/tradition (ko) of (prabh) the Master.

IT (karey pratipaal = nurtures) looks after the devotee (ki niaaee) like (baarik) a child and (laadd laddaaio) pampers him/her, i.e. gives everything without asking. 1.

(Rahaau) dwell on this and contemplate.

 

ਜਪ ਤਪ ਸੰਜਮ ਕਰਮ ਧਰਮ ਹਰਿ ਕੀਰਤਨੁ ਜਨਿ ਗਾਇਓ ॥ ਸਰਨਿ ਪਰਿਓ ਨਾਨਕ ਠਾਕੁਰ ਕੀ ਅਭੈ ਦਾਨੁ ਸੁਖੁ ਪਾਇਓ ॥੨॥੩॥੧੨॥

Jap ṯap sanjam karam ḏẖaram har kīrṯan jan gāio. Saran pario Nānak ṯẖākur kī abẖai ḏān sukẖ pāio. ||2||3||12||

 

Instead of (jap) recitation of Mantras, performing (tap) ascetic practices, (sanjam) control of the senses and (karam dharma) religious rituals, (jan-i) the devotee (gaaio) sings (keertan) praises/virtues of (har-i) the Almighty – and leads life according to them.   

S/he (pario) places the self (saran-i) in the care of (tthaakur) the Master, and (paaio) receives (daan-u = alms) benediction in the form of (sukh-u) comfort of (abhai/abhav) not being born again. 2. 3. 12. 

 

————————————–

 

ਗੂਜਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਆਰਾਧਹੁ ਪਿਆਰੋ ਨਿਮਖ ਨ ਕੀਜੈ ਢੀਲਾ ॥ ਸੰਤ ਸੇਵਾ ਕਰਿ ਭਾਵਨੀ ਲਾਈਐ ਤਿਆਗਿ ਮਾਨੁ ਹਾਠੀਲਾ ॥੧॥

Gūjrī mėhlā 5.  Ḏin rāṯī ārāḏẖahu piāro nimakẖ na kījai dẖīlā. Sanṯ sevā kar bẖāvnī lāīai ṯiāg mān hāṯẖīlā. ||1||

 

Composition of the fifth Guru in Raag Goojri.  O (piaaro = dear ones) brethren/friends (aaraadhau) remember – to live by Divine virtues and commands – (din) day and (raati) night, not (keejai ddheela = being loose) being indifferent to this even for (nimakh) a moment.

One (laaiai) develops such (bhaavni) devotion by (seyva kar-i = serving) following the teachings of (sant) the guru (tiag-i = forsaking) putting aside (maan-u) pride and (haattheela) obstinacy. 1.

 

ਮੋਹਨੁ ਪ੍ਰਾਨ ਮਾਨ ਰਾਗੀਲਾ ॥ ਬਾਸਿ ਰਹਿਓ ਹੀਅਰੇ ਕੈ ਸੰਗੇ ਪੇਖਿ ਮੋਹਿਓ ਮਨੁ ਲੀਲਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Mohan parān mān rāgīlā. Bās rahio hīare kai sange pekẖ mohio man līlā. ||1|| rahāo.

 

(Mohan-u), the fascinating (rageela) playful Master, is (maan) the pride of my (praan) life.

IT (baas-i rahio) dwells (kai sangey = with) in (heearai) the mind; my (man-u) mind (mohio) is fascinated (peykh-i) seeing IT’s (leela) play, i.e. it is fascinating to see the Master’s powers manifesting in nature. 1.

(Rahaau) dwell on this and contemplate.

 

ਜਿਸੁ ਸਿਮਰਤ ਮਨਿ ਹੋਤ ਅਨੰਦਾ ਉਤਰੈ ਮਨਹੁ ਜੰਗੀਲਾ ॥ ਮਿਲਬੇ ਕੀ ਮਹਿਮਾ ਬਰਨਿ ਨ ਸਾਕਉ ਨਾਨਕ ਪਰੈ ਪਰੀਲਾ ॥੨॥੪॥੧੩॥

Jis simraṯ man hoṯ ananḏā uṯrai manhu jangīlā. Milbe kī mahimā baran na sākao Nānak parai parīlā. ||2||4||13||

 

IT is such a Master (simrat) by remembering (jis-u) whom, (man) the mind (hot ananda) experiences bliss of (utrai) removing (manh-u) from the mind (jangeela = rust) the mask caused by attachment to the world-play.

I (na saakau) cannot (baran-i) describe the experience (milbey = meeting) of finding the Master – the pleasure is (parai pareela) beyond expression. 2. 4. 13.

 

———————————

 

ਗੂਜਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥ ਮੁਨਿ ਜੋਗੀ ਸਾਸਤ੍ਰਗਿ ਕਹਾਵਤ ਸਭ ਕੀਨ੍ਹ੍ਹੇ ਬਸਿ ਅਪਨਹੀ ॥ ਤੀਨਿ ਦੇਵ ਅਰੁ ਕੋੜਿ ਤੇਤੀਸਾ ਤਿਨ ਕੀ ਹੈਰਤਿ ਕਛੁ ਨ ਰਹੀ ॥੧॥

Gūjrī mėhlā 5. Mun jogī sāsṯarag kahāvaṯ sabẖ kīnĥe bas apnahī. Ŧīn ḏev ar koṛ ṯeṯīsā ṯin kī hairaṯ kacẖẖ na rahī. ||1||

 

Composition of the fifth Guru in Raag Goojri. Those who (kahaavat = want to be called) call themselves (mun-i) sages, (jogi) Yogis, (saastrag-i) scholars of scriptures; temptations in the world-play, (bas-i keenhey) control them all.

There are (teen) the three Hindu gods – Brahma, Vishnu and Mahesh – (ar-u) and (korr-i/kott-i t-eteesa = 33 crores) 330 million other (dev) gods; there is (kachh na) no end to their (hairat) surprise at their falling prey to temptations, i.e. they would be expected not to fall prey to vices but do. 1. 

 

Page 499

 

ਬਲਵੰਤਿ ਬਿਆਪਿ ਰਹੀ ਸਭ ਮਹੀ ॥ ਅਵਰੁ ਨ ਜਾਨਸਿ ਕੋਊ ਮਰਮਾ ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਲਹੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Balvanṯ biāp rahī sabẖ mahī.  Avar na jānas koū marmā gur kirpā ṯe lahī. ||1|| rahāo.

 

(Balvant-i) the powerful temptations (biaap-i rahi) are present (mahi) in, i.e. afflict (sabh) all.

One can (lahi) understood their machinations (tey) with (kirpa – kindness) guidance of the guru; (na ko-oo) none (avar-u) other (jaanas-i) knows their (marma) mysteries. 1

(Rahaau) dwell on this and contemplate.

 

ਜੀਤਿ ਜੀਤਿ ਜੀਤੇ ਸਭਿ ਥਾਨਾ ਸਗਲ ਭਵਨ ਲਪਟਹੀ ॥ ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਸਾਧ ਤੇ ਭਾਗੀ ਹੋਇ ਚੇਰੀ ਚਰਨ ਗਹੀ ॥੨॥੫॥੧੪॥

Jīṯ jīṯ jīṯe sabẖthānāsagal bẖavan laptahī. Kaho Nānak sāḏẖ ṯe bẖāgī hoe cẖerī cẖaran gahī. ||2||5||14||

 

(Jeet-i jeet-i) continuing with conquests they (jeetey) conquer (sabh-i) all places (lapttahi) encompassing (sagal) all (bhavan = houses) planets, i.e. subdue creatures everywhere.

But they (bhaagi = runs) accept defeat (tey) from (saadh) the seeker of the Almighty and (gahi = holds) fall at his/her (charan) feet (ho-e) as (cheyri = disciple) a servant, i.e. the ego due to which the mortals forget the Master and fall prey to temptations, is harnessed for creative use by conducting life according to Divine virtues and commands. 2. 5. 14.