SGGS pp 113-115, Majh M: 3, Astpadis 6-9.

 

ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੩ ॥

Mājẖ mėhlā 3.

 

Bani of the third Guru in Rag Majh.

 

ਸਭ ਘਟ ਆਪੇ ਭੋਗਣਹਾਰਾ ॥ ਅਲਖੁ ਵਰਤੈ ਅਗਮ ਅਪਾਰਾ ॥ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਮੇਰਾ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਧਿਆਈਐ ਸਹਜੇ ਸਚਿ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੧॥

Sabẖ gẖat āpe bẖogaṇhārā.   Alakẖ varṯai agam apārā.   Gur kai sabaḏ merā har parabẖ ḏẖi▫ā▫ī▫ai sėhje sacẖ samāvaṇi▫ā. ||1||

O God, You enjoy your creation through us all; You are infinite and all-pervasive but in subtle form.

Therefore, we can know you only through your virtues as taught by the guru’s Shabad and thus be easily absorbed in You. 1.

 

 

ਹਉ ਵਾਰੀ ਜੀਉ ਵਾਰੀ ਗੁਰ ਸਬਦੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਵਣਿਆ ॥ ਸਬਦੁ ਸੂਝੈ ਤਾ ਮਨ ਸਿਉ ਲੂਝੈ ਮਨਸਾ ਮਾਰਿ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Ha▫o vārī jī▫o vārī gur sabaḏ man vasāvaṇi▫ā.   Sabaḏ sūjẖai ṯā man si▫o lūjẖai mansā mār samāvaṇi▫ā. ||1|| rahā▫o.

I adore the guru’s Shabad and keep it in mind; because through the Shabad we fight and dissolve temptations in the mind and be absorbed in God. 

Pause and contemplate.

 

ਪੰਚ ਦੂਤ ਮੁਹਹਿ ਸੰਸਾਰਾ ॥ ਮਨਮੁਖ ਅੰਧੇ ਸੁਧਿ ਨ ਸਾਰਾ ॥ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੁ ਅਪਣਾ ਘਰੁ ਰਾਖੈ ਪੰਚ ਦੂਤ ਸਬਦਿ ਪਚਾਵਣਿਆ ॥੨॥

Pancẖ ḏūṯ muhėh sansārā.   Manmukẖ anḏẖe suḏẖ na sārā.   Gurmukẖ hovai so apṇā gẖar rākẖai pancẖ ḏūṯ sabaḏ pacẖāvaṇi▫ā. ||2|| 

The five vices (of lust, wrath, greed, attachment and vanity) entice the creatures; the self willed are possessed by them and act blindly not knowing what they do. 

But those who follow the guru protect themselves by banishing the five by acting on the guru’s Shabad. 3.

 

 

ਇਕਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਦਾ ਸਚੈ ਰੰਗਿ ਰਾਤੇ ॥ ਸਹਜੇ ਪ੍ਰਭੁ ਸੇਵਹਿ ਅਨਦਿਨੁ ਮਾਤੇ ॥ ਮਿਲਿ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸਚੇ ਗੁਣ ਗਾਵਹਿ ਹਰਿ ਦਰਿ ਸੋਭਾ ਪਾਵਣਿਆ ॥੩॥

Ik gurmukẖ saḏā sacẖai rang rāṯe.   Sėhje parabẖ sevėh an▫ḏin māṯe.   Mil parīṯam sacẖe guṇ gāvahi har ḏar sobẖā pāvṇi▫ā. ||3||

 

The (Gurmukhs) guru-oriented persons are ever absorbed in the love of the Eternal; thus stimulated, they  obey the laws of nature naturally.

They praise and emulate Divine virtues, find the Beloved God and receive honor. 3. 

Note*: The next verse gives the spiritual linkage to numerals 1 to 4.

 

ਏਕਮ ਏਕੈ ਆਪੁ ਉਪਾਇਆ ॥ ਦੁਬਿਧਾ ਦੂਜਾ ਤ੍ਰਿਬਿਧਿ ਮਾਇਆ ॥ ਚਉਥੀ ਪਉੜੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਊਚੀ ਸਚੋ ਸਚੁ ਕਮਾਵਣਿਆ ॥੪॥
Ėka  m ekai āp upā▫i▫ā.   Ḏubiḏẖā ḏūjā ṯaribaḏẖ mā▫i▫ā.   Cẖa▫uthī pa▫oṛī gurmukẖ ūcẖī sacẖo sacẖ kamāvaṇi▫ā. ||4||

 

The Creator first created the unique Self; second dualism and third the three pronged Maya, the world play (of Tamas – ignorance, inertia; Rajas – passion, action; Sattva – rituals, superstitions).

The (Gurmukh) guru oriented persons transcend these, go to the fourth stage wherein they live by truth. 4.

 

ਸਭੁ ਹੈ ਸਚਾ ਜੇ ਸਚੇ ਭਾਵੈ ॥ ਜਿਨਿ ਸਚੁ ਜਾਤਾ ਸੋ ਸਹਜਿ ਸਮਾਵੈ ॥ ਗੁਰਮੁਖਿ ਕਰਣੀ ਸਚੇ ਸੇਵਹਿ ਸਾਚੇ ਜਾਇ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੫॥

Sabẖ hai sacẖā je sacẖe bẖāvai.   Jin sacẖ jāṯā so sahj samāvai.   Gurmukẖ karṇī sacẖe sevėh sācẖe jā▫e samāvaṇi▫ā. ||5||

All that pleases the Eternal is good; so those who live truthfully are easily accepted by the Divine.

A Gurmukh’s life is one of serving the Eternal; it leads to merger with the Creator. 5.

 

 

ਸਚੇ ਬਾਝਹੁ ਕੋ ਅਵਰੁ ਨ ਦੂਆ ॥ ਦੂਜੈ ਲਾਗਿ ਜਗੁ ਖਪਿ ਖਪਿ ਮੂਆ ।। ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੁ ਏਕੋ ਜਾਣੈ ਏਕੋ ਸੇਵਿ ਸੁਖੁ ਪਾਵਣਿਆ ॥੬॥

Sacẖe bājẖahu ko avar na ḏū▫ā.   Ḏūjai lāg jag kẖap kẖap mū▫ā.   Gurmukẖ hovai so eko jāṇai eko sev sukẖ pāvṇi▫ā. ||6||

There is no benefactor but the Eternal; those who expect from others die (Khap khap)  frustrated.

One, who follows the guru, recognizes and serves only the One and, obtains solace. 6.

Note*: The next verse uses the term ਦੇਖਹਿ ਕਚੀ ਪਕੀ ਸਾਰੀ (Dekheh kachi paki saari) meaning “watches the pieces on the board whether they have (Pakki) matured or not”. This is derived from the Chaupar, a game of dice in which the (Saari) pieces move on the board according to throw of dice. Only the pieces that mature enter ‘home’. This is used as a metaphor whereby the Creator (throws the dice) gives commands and the (pieces move) creatures act. Those who obey, mature and enter Nij Ghar (own home = God) where the soul came from. Those who disobey are captured by the (enemy) vices and have to (start all over again) reincarnate.

 

ਜੀਅ ਜੰਤ ਸਭਿ ਸਰਣਿ ਤੁਮਾਰੀ ॥ ਆਪੇ ਧਰਿ ਦੇਖਹਿ ਕਚੀ ਪਕੀ ਸਾਰੀ ॥ ਅਨਦਿਨੁ ਆਪੇ ਕਾਰ ਕਰਾਏ ਆਪੇ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਵਣਿਆ ॥੭॥

Jī▫a janṯ sabẖ saraṇ ṯumārī.   Āpe ḏẖar ḏekẖėh kacẖī pakī sārī.   An▫ḏin āpe kār karā▫e āpe mel milāvaṇi▫ā. ||7||

All creatures are at your call O God; You watch whether they are (Kachi) indifferent or (Pakki) matured as required.

Day after day, You make them do your bidding;  those who perform are united with You. 7.

 

ਤੂੰ ਆਪੇ ਮੇਲਹਿ ਵੇਖਹਿ ਹਦੂਰਿ ॥ ਸਭ ਮਹਿ ਆਪਿ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥ ਨਾਨਕ ਆਪੇ ਆਪਿ ਵਰਤੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੋਝੀ ਪਾਵਣਿਆ ॥ ੮॥੬॥੭॥
Ŧūʼn āpe melėh vekẖėh haḏūr.   Sabẖ mėh āp rahi▫ā bẖarpūr.   Nānak āpe āp varṯai gurmukẖ sojẖī pāvṇi▫ā. ||8||6||7||

You bring people near You and watch; You do this being present within them.

Says Nanak, the creator pervades every where, and watches, but this understanding comes from the guru. 8. 6. 7.

 

——————————

ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੩ ॥

Mājẖ mėhlā 3.

Bani of the third Guru in Rag Majh.

 

 

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਣੀ ਗੁਰ ਕੀ ਮੀਠੀ ॥ ਗੁਰਮੁਖਿ ਵਿਰਲੈ ਕਿਨੈ ਚਖਿ ਡੀਠੀ ॥ ਅੰਤਰਿ ਪਰਗਾਸੁ ਮਹਾ ਰਸੁ ਪੀਵੈ ਦਰਿ ਸਚੈ ਸਬਦੁ ਵਜਾਵਣਿਆ ॥੧॥

Amriṯ baṇī gur kī mīṯẖī.   Gurmukẖ virlai kinai cẖakẖ dīṯẖī.   Anṯar pargās mahā ras pīvai ḏar sacẖai sabaḏ vajāvaṇi▫ā. ||1||

 

The guru’s (Bani) word is invigorating and enjoyable; but a rare (Gurmukh) guru-oriented person experiences that.

It enlightens the mind and (Maha ras peevai) is a great experience; the guru’s word guides the soul to the Eternal. 1.

 

ਹਉ ਵਾਰੀ ਜੀਉ ਵਾਰੀ ਗੁਰ ਚਰਣੀ ਚਿਤੁ ਲਾਵਣਿਆ ॥ ਸਤਿਗੁਰੁ ਹੈ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਰੁ ਸਾਚਾ ਮਨੁ ਨਾਵੈ ਮੈਲੁ ਚੁਕਾਵਣਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Ha▫o vārī jī▫o vārī gur cẖarṇī cẖiṯ lāvaṇi▫ā.   Saṯgur hai amriṯ sar sācẖā man nāvai mail cẖukāvaṇi▫ā. ||1|| rahā▫o.

 

I adore those who obey the guru from the heart; the true guru is (Amritsar saacha = the pool of nectar) a treasure of virtues which purify the mind through reflection on them (just as bathing washes off dirt). 1.

Pause and contemplate.

 

ਤੇਰਾ ਸਚੇ ਕਿਨੈ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਇਆ ॥ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਕਿਨੈ ਵਿਰਲੈ ਚਿਤੁ ਲਾਇਆ ॥ ਤੁਧੁ ਸਾਲਾਹਿ ਨ ਰਜਾ ਕਬਹੂੰ ਸਚੇ ਨਾਵੈ ਕੀ ਭੁਖ ਲਾਵਣਿਆ ॥੨॥

Ŧerā sacẖe kinai anṯ na pā▫i▫ā.   Gur parsāḏ kinai virlai cẖiṯ lā▫i▫ā.   Ŧuḏẖ sālāhi na rajā kabahūʼn sacẖe nāvai kī bẖukẖ lāvaṇi▫ā. ||2||

O eternal Master, no one can take a measure of You; only a rare person tries to understand You through the guru’s (grace) teachings.

I am hungry for (Naam) Your virtues but cannot (Salaahi) praise You enough. 2. 

 

ਏਕੋ ਵੇਖਾ ਅਵਰੁ ਨ ਬੀਆ ॥ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆ ॥ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਤਿਖਾ ਨਿਵਾਰੀ ਸਹਜੇ ਸੂਖਿ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੩॥

Ėko vekẖā avar na bī▫ā.   Gur parsādī amriṯ pī▫ā.   Gur kai sabaḏ ṯikẖā nivārī sėhje sūkẖ samāvaṇi▫ā. ||3||

 

I see only One Creator, there is not another; (Gur parsaadi amrit peea) I try to understand Divine virtues through the guru’s teachings.

The guru’s word (Tikha nivaari) satisfies my thirst for your virtues; I get absorbed in them and enjoy natural peace. 3. 

 

Note*:  The next verse uses two terms, ‘ਰਤਨੁ ਪਦਾਰਥੁ (Ratan padaarath) meaning a ‘ valuable substance like a jewel’ and ਪਲਰਿ ਤਿਆਗੈ (Palar Tiaagai) meaning ‘discards it as if useless paddy straw’. These two expressions are used in Gurbani a number of times as metaphors for Naam – jewel and Palar – paddy straw (some thing of no value).

 

 

ਰਤਨੁ ਪਦਾਰਥੁ ਪਲਰਿ ਤਿਆਗੈ ॥ ਮਨਮੁਖੁ ਅੰਧਾ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਲਾਗੈ ॥ ਜੋ ਬੀਜੈ ਸੋਈ ਫਲੁ ਪਾਏ ਸੁਪਨੈ ਸੁਖੁ ਨ ਪਾਵਣਿਆ ॥੪॥

Raṯan paḏārath palar ṯi▫āgai.   Manmukẖ anḏẖā ḏūjai bẖā▫e lāgai.   Jo bījai so▫ī fal pā▫e supnai sukẖ na pāvṇi▫ā. ||4||

(Manmukh) the self-willed person rejects (the jewel of) Naam as (Palar = straw) something useless; this is because of ignorance due to other interests (with mind turned away from God).

S/he reaps the fruit of deeds and does not enjoy peace even in a dream. 4.

 

 

ਅਪਨੀ ਕਿਰਪਾ ਕਰੇ ਸੋਈ ਜਨੁ ਪਾਏ ॥ ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥ ਅਨਦਿਨੁ ਸਦਾ ਰਹੈ ਭੈ ਅੰਦਰਿ ਭੈ ਮਾਰਿ ਭਰਮੁ ਚੁਕਾਵਣਿਆ ॥੫॥

Apnī kirpā kare so▫ī jan pā▫e.   Gur kā sabaḏ man vasā▫e.   An▫ḏin saḏā rahai bẖai anḏar bẖai mār bẖaram cẖukāvaṇi▫ā. ||5||

 

Only one, on whom God showers grace, receives Divine virtues; s/he keeps the guru’s word in mind, and is ever (Bhai andar) obedient to Divine commands, thus becoming fearless and banishing delusion. 5.

 

 

Page 114

ਭਰਮੁ ਚੁਕਾਇਆ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਪਰਮ ਪਦੁ ਪਾਇਆ ॥ ਅੰਤਰੁ ਨਿਰਮਲੁ ਨਿਰਮਲ ਬਾਣੀ ਹਰਿ ਗੁਣ ਸਹਜੇ ਗਾਵਣਿਆ ॥੬॥

Bẖaram cẖukā▫i▫ā saḏā sukẖ pā▫i▫ā.   Gur parsāḏ param paḏ pā▫i▫ā.   Anṯar nirmal nirmal baṇī har guṇ sėhje gāvaṇi▫ā. ||6||

 

One who gets out of delusion enjoys peace, and with the guru’s grace achieves an exalted spiritual state.

With the mind purified, s/he lives by truth; praising God, and living by, God’s virtues/ commands then comes naturally. 6.

 

 

ਸਿਮ੍ਰਿਤਿ ਸਾਸਤ ਬੇਦ ਵਖਾਣੈ ॥ ਭਰਮੇ ਭੂਲਾ ਤਤੁ ਨ ਜਾਣੈ ॥ ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਸੇਵੇ ਸੁਖੁ ਨ ਪਾਏ ਦੁਖੋ ਦੁਖੁ ਕਮਾਵਣਿਆ ॥੭॥

Simriṯ sāsaṯ beḏ vakẖāṇai.   Bẖarme bẖūlā ṯaṯ na jāṇai.   Bin saṯgur seve sukẖ na pā▫e ḏukẖo ḏukẖ kamāvaṇi▫ā. ||7||

 

(The Brahmin) quotes the scriptures (which advocate rituals), is led astray in delusion and does not understand the essence – God.

He cannot get peace without following the guru and keeps adding more pain to life. 7.

 

 

ਆਪਿ ਕਰੇ ਕਿਸੁ ਆਖੈ ਕੋਈ ॥ ਆਖਣਿ ਜਾਈਐ ਜੇ ਭੂਲਾ ਹੋਈ ॥ ਨਾਨਕ ਆਪੇ ਕਰੇ ਕਰਾਏ ਨਾਮੇ ਨਾਮਿ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੮॥੭॥੮॥

Āp kare kis ākẖai ko▫ī.   Ākẖaṇ jā▫ī▫ai je bẖūlā ho▫ī.   Nānak āpe kare karā▫e nāme nām samāvaṇi▫ā. ||8||7||8||

 

But how can we blame any one; it is God who does every thing; also we can point out to some one who is forgetful, (God is not).

The Creator does, or causes things to be done through the creatures; by emulating virtues they get absorbed in God – and act such as would please God. 8. 7. 8.

 

 

——————————–

ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੩ ॥

Mājẖ mėhlā 3.

 

Bani of thr third Guru in Rag Majh.

 

ਆਪੇ ਰੰਗੇ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਏ ॥ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਹਰਿ ਰੰਗੁ ਚੜਾਏ ॥ ਮਨੁ ਤਨੁ ਰਤਾ ਰਸਨਾ ਰੰਗਿ ਚਲੂਲੀ ਭੈ ਭਾਇ ਰੰਗੁ ਚੜਾਵਣਿਆ ॥੧॥

Āpe range sahj subẖā▫e.   Gur kai sabaḏ har rang cẖaṛā▫e.   Man ṯan raṯā rasnā rang cẖalūlī bẖai bẖā▫e rang cẖaṛāvaṇi▫ā. ||1||

It is God’s (Sahj subhaae) nature to imbue people with Divine love; this happens through the guru’s (Shabad) word.

The (mind, body and tongue are all dyed in Chalool = deep red color) whole body then experiences love for God; and one lives in (Bhai bhaae) obedience out of love for the Master. 1.

 

 

ਹਉ ਵਾਰੀ ਜੀਉ ਵਾਰੀ ਨਿਰਭਉ ਮੰਨਿ ਵਸਾਵਣਿਆ ॥ ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਹਰਿ ਨਿਰਭਉ ਧਿਆਇਆ ਬਿਖੁ ਭਉਜਲੁ ਸਬਦਿ ਤਰਾਵਣਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Ha▫o vārī jī▫o vārī nirbẖa▫o man vasāvaṇi▫ā.   Gur kirpā ṯe har nirbẖa▫o ḏẖi▫ā▫i▫ā bikẖ bẖa▫ojal sabaḏ ṯarāvaṇi▫ā. ||1|| rahā▫o.

 

I adore those who keep the fearless Master in mind; remembering the Master with the guru’s guidance takes us across the world ocean (by enabling overcoming temptations). 1.

Pause and contemplate. 

 

 

ਮਨਮੁਖ ਮੁਗਧ ਕਰਹਿ ਚਤੁਰਾਈ ॥ ਨਾਤਾ ਧੋਤਾ ਥਾਇ ਨ ਪਾਈ ॥ ਜੇਹਾ ਆਇਆ ਤੇਹਾ ਜਾਸੀ ਕਰਿ ਅਵਗਣ ਪਛੋਤਾਵਣਿਆ ॥੨॥

Manmukẖ mugaḏẖ karahi cẖaṯurā▫ī.   Nāṯā ḏẖoṯā thā▫e na pā▫ī.   Jehā ā▫i▫ā ṯehā jāsī kar avgaṇ pacẖẖoṯāvaṇi▫ā. ||2||

 

But a (Manmukh) self-willed person shows cleverness and tries to impress people (with rituals etc), but (Naata dhota = bathed and washed) outward piety does not impress God.

(Human birth is an opportunity to unite with God) but such people do not benefit from human birth and die the way they came (through reincarnation); they repent for (Kar avgun) wrong-doings. 2.

 

ਮਨਮੁਖ ਅੰਧੇ ਕਿਛੂ ਨ ਸੂਝੈ ॥ ਮਰਣੁ ਲਿਖਾਇ ਆਏ ਨਹੀ ਬੂਝੈ ॥ ਮਨਮੁਖ ਕਰਮ ਕਰੇ ਨਹੀ ਪਾਏ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਜਨਮੁ ਗਵਾਵਣਿਆ ॥੩॥

Manmukẖ anḏẖe kicẖẖū na sūjẖai.   Maraṇ likẖā▫e ā▫e nahī būjẖai.   Manmukẖ karam kare nahī pā▫e bin nāvai janam gavāvṇi▫ā. ||3||

The Manmukhs are (Andhe= blind) ignorant and understand nothing, not even the inevitability of death.

They engage in (karam) rituals but gain nothing; the human birth is wasted by not emulating virtues. 3.

 

 

ਸਚੁ ਕਰਣੀ ਸਬਦੁ ਹੈ ਸਾਰੁ ॥ ਪੂਰੈ ਗੁਰਿ ਪਾਈਐ ਮੋਖ ਦੁਆਰੁ ॥ ਅਨਦਿਨੁ ਬਾਣੀ ਸਬਦਿ ਸੁਣਾਏ ਸਚਿ ਰਾਤੇ ਰੰਗਿ ਰੰਗਾਵਣਿਆ ॥੪॥

Sacẖ karṇī sabaḏ hai sār.   Pūrai gur pā▫ī▫ai mokẖ ḏu▫ār.   An▫ḏin baṇī sabaḏ suṇā▫e sacẖ rāṯe rang rangāviṇ▫ā. ||4||

Truthful living is the (Saar) essence of the guru’s teaching. It conveys the Divine message that imbues the mind in God’s love; its obedience obtains (Mokh duaar = door to freedom) emancipation.
. 4.

 

ਰਸਨਾ ਹਰਿ ਰਸਿ ਰਾਤੀ ਰੰਗੁ ਲਾਏ ॥ ਮਨੁ ਤਨੁ ਮੋਹਿਆ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਏ ॥ ਸਹਜੇ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਪਿਆਰਾ ਪਾਇਆ ਸਹਜੇ ਸਹਜਿ ਮਿਲਾਵਣਿਆ ॥੫॥

Rasnā har ras rāṯī rang lā▫e.   Man ṯan mohi▫ā sahj subẖā▫e.   Sėhje parīṯam pi▫ārā pā▫i▫ā sėhje sahj milāvaṇi▫ā. ||5||

 

Imbued with Divine love the Gurmukh enjoys praising God; his/her mind and body experience natural love for the Divine.

The beloved Master is now found within effortlessly , and union therewith easily achieved in a state of equipoise. 5.

 

 

ਜਿਸੁ ਅੰਦਰਿ ਰੰਗੁ ਸੋਈ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ॥ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸਹਜੇ ਸੁਖਿ ਸਮਾਵੈ ॥ ਹਉ ਬਲਿਹਾਰੀ ਸਦਾ ਤਿਨ ਵਿਟਹੁ ਗੁਰ ਸੇਵਾ ਚਿਤੁ ਲਾਵਣਿਆ ॥੬॥

Jis anḏar rang so▫ī guṇ gāvai.   Gur kai sabaḏ sėhje sukẖ samāvai.   Ha▫o balihārī saḏā ṯin vitahu gur sevā cẖiṯ lāvaṇi▫ā. ||6||

 

One who loves God from the heart praises and emulates Divine virtues; is effortlessly absorbed in God through the guru’s teachings, and enjoys peace.

I adore those who always have the guru’s teachings in mind. 6.

 

ਸਚਾ ਸਚੋ ਸਚਿ ਪਤੀਜੈ ॥ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਅੰਦਰੁ ਭੀਜੈ ॥ ਬੈਸਿ ਸੁਥਾਨਿ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵਹਿ ਆਪੇ ਕਰਿ ਸਤਿ ਮਨਾਵਣਿਆ ॥੭॥

Sacẖā sacẖo sacẖ paṯījai.   Gur parsādī anḏar bẖījai.   Bais suthān har guṇ gāvahi āpe kar saṯ manāvṇi▫ā. ||7||

 

The Eternal likes those who (Sacho sach) speak and live truthfully; they love the Divine within guided by the guru. 

(Sitting at a suitable place) with a steady mind they praise Divine virtues and are granted faith. 7.

 

ਜਿਸ ਨੋ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਸੋ ਪਾਏ ॥ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਹਉਮੈ ਜਾਏ ॥ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਵਸੈ ਮਨ ਅੰਤਰਿ ਦਰਿ ਸਚੈ ਸੋਭਾ ਪਾਵਣਿਆ ॥੮॥੮॥੯॥

Jis no naḏar kare so pā▫e.   Gur parsādī ha▫umai jā▫e.   Nānak nām vasai man anṯar ḏar sacẖai sobẖā pāvṇi▫ā. ||8||8||9||

 

Faith is imbibed by Divine grace. When by the guru’s grace one sheds ego, Divine virtues abide in the mind and one receives honor before God. 8. 8. 9.

 

 

————————————

 ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੩ ॥

Mājẖ mėhlā 3.

 

Bani of the third Guru in Rag Majh.

 

 

ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿਐ ਵਡੀ ਵਡਿਆਈ ॥ ਹਰਿ ਜੀ ਅਚਿੰਤੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਈ ॥ ਹਰਿ ਜੀਉ ਸਫਲਿਓ ਬਿਰਖੁ ਹੈ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਜਿਨਿ ਪੀਤਾ ਤਿਸੁ ਤਿਖਾ ਲਹਾਵਣਿਆ ॥੧॥

Saṯgur sevi▫ai vadī vadi▫ā▫ī.   Har jī acẖinṯ vasai man ā▫ī.   Har jī▫o safli▫o birakẖ hai amriṯ jin pīṯā ṯis ṯikẖā lahāvaṇi▫ā. ||1||
The guru’s teachings bring great virtues; through them God abides in the mind and frees it of worries.
Like Amrit, the elixir oozing from a tree that quenches thirst, the guru’s teachings are satisfying. 1.

ਹਉ ਵਾਰੀ ਜੀਉ ਵਾਰੀ ਸਚੁ ਸੰਗਤਿ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਵਣਿਆ ॥ ਹਰਿ ਸਤਸੰਗਤਿ ਆਪੇ ਮੇਲੈ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵਣਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
Ha▫o vārī jī▫o vārī sacẖ sangaṯ mel milāvaṇi▫ā.   Har saṯsangaṯ āpe melai gur sabḏī har guṇ gāvaṇi▫ā. ||1|| rahā▫o.

 

I adore the (Sach Sangat) the holy congregation as a medium to find the Eternal, but one goes to the congregation when God motivates; there God is praised through the guru’s Shabad. 1.

Pause and contemplate.

 

Page 115

 

ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੀ ਸਬਦਿ ਸੁਹਾਇਆ ॥ ਜਿਨਿ ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਇਆ ॥ ਹਰਿ ਨਿਰਮਲੁ ਹਉਮੈ ਮੈਲੁ ਗਵਾਏ ਦਰਿ ਸਚੈ ਸੋਭਾ ਪਾਵਣਿਆ ॥੨॥

Saṯgur sevī sabaḏ suhā▫i▫ā.   Jin har kā nām man vasā▫i▫ā.   Har nirmal ha▫umai mail gavā▫e ḏar sacẖai sobẖā pāvṇi▫ā. ||2||

Living by the guru’s Shabad is a pleasant experience; it brings Divine virtues to abide in the mind.

These virtues are themselves unstained and cleanse the mind of ego; this earns honor before God. 2.

 

ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਨਾਮੁ ਨ ਪਾਇਆ ਜਾਇ ॥ ਸਿਧ ਸਾਧਿਕ ਰਹੇ ਬਿਲਲਾਇ ॥ ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਸੇਵੇ ਸੁਖੁ ਨ ਹੋਵੀ ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ਗੁਰੁ ਪਾਵਣਿਆ ॥੩॥

Bin gur nām na pā▫i▫ā jā▫e.   Siḏẖ sāḏẖik rahe billā▫e.   Bin gur seve sukẖ na hovī pūrai bẖāg gur pāvṇi▫ā. ||3||

 

Divine virtues are not received without the guru; even (Sidh) the accomplished saints and (Saadhik) seekers have tried and failed.

But the guru is found with good fortune. Peace is not obtained without following the guru. 3.

ਇਹੁ ਮਨੁ ਆਰਸੀ ਕੋਈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਵੇਖੈ ॥ ਮੋਰਚਾ ਨ ਲਾਗੈ ਜਾ ਹਉਮੈ ਸੋਖੈ ॥ ਅਨਹਤ ਬਾਣੀ ਨਿਰਮਲ ਸਬਦੁ ਵਜਾਏ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਸਚਿ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੪॥

Ih man ārsī ko▫ī gurmukẖ vekẖai.   Morcẖā na lāgai jā ha▫umai sokẖai.   Anhaṯ baṇī nirmal sabaḏ vajā▫e gur sabḏī sacẖ samāvaṇi▫ā. ||4||

The mind is like a looking glass; with the guru’s guidance one can see the self in it; but (like the glass needs to be clean) one needs to kill ego in order that the self is not masked.

The mind has the impeccable celestial word continuously manifesting in it; the guru’s Shabad enables its understanding and facilitates being absorbed with the Eternal through it. 4.

 

ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਕਿਹੁ ਨ ਦੇਖਿਆ ਜਾਇ ॥ ਗੁਰਿ ਕਿਰਪਾ ਕਰਿ ਆਪੁ ਦਿਤਾ ਦਿਖਾਇ ॥ ਆਪੇ ਆਪਿ ਆਪਿ ਮਿਲਿ ਰਹਿਆ ਸਹਜੇ ਸਹਜਿ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੫॥

Bin saṯgur kihu na ḏekẖi▫ā jā▫e.   Gur kirpā kar āp ḏiṯā ḏikẖā▫e.   Āpe āp āp mil rahi▫ā sėhje sahj samāvaṇi▫ā. ||5||

One cannot see any thing in the mind without the true guru; the guru’s teaching grants the vision to see the self within.

The Self thus finds the Divine Self within and the two easily merge. 5.

 

 

ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੁ ਇਕਸੁ ਸਿਉ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥ ਦੂਜਾ ਭਰਮੁ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਜਲਾਏ ॥ ਕਾਇਆ ਅੰਦਰਿ ਵਣਜੁ ਕਰੇ ਵਾਪਾਰਾ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਸਚੁ ਪਾਵਣਿਆ ॥੬॥

Gurmukẖ hovai so ikas si▫o liv lā▫e.   Ḏūjā bẖaram gur sabaḏ jalā▫e.   Kā▫i▫ā anḏar vaṇaj kare vāpārā nām niḏẖān sacẖ pāvṇi▫ā. ||6|

 

A Gurmukh devotes to the One Master and kills the delusion of duality through the guru’s Shabad.

(Like trading in the merchandise in the market) the body having received the (Nidhaan = treasure, capital of) Divine virtues, the mind praises, emulates and propagates them to others. 6

 

ਗੁਰਮੁਖਿ ਕਰਣੀ ਹਰਿ ਕੀਰਤਿ ਸਾਰੁ ॥ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਏ ਮੋਖ ਦੁਆਰੁ ॥ ਅਨਦਿਨੁ ਰੰਗਿ ਰਤਾ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਅੰਦਰਿ ਮਹਲਿ ਬੁਲਾਵਣਿਆ ॥੭॥

Gurmukẖ karṇī har kīraṯ sār.   Gurmukẖ pā▫e mokẖ ḏu▫ār.   An▫ḏin rang raṯā guṇ gāvai anḏar mahal bulāvaṇi▫ā. ||7||

For the Gurmukh, praising and emulating Divine virtues is a (Saar) superb act; it helps obtain freedom from vice/ reincarnation.
Absorbed in the love of God continuously, the Gurmukh praises and emulates God’s virtues, and is invited to God’s presence. 7.

ਸਤਿਗੁਰੁ ਦਾਤਾ ਮਿਲੈ ਮਿਲਾਇਆ ॥ ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ਮਨਿ ਸਬਦੁ ਵਸਾਇਆ ॥ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਮਿਲੈ ਵਡਿਆਈ ਹਰਿ ਸਚੇ ਕੇ ਗੁਣ ਗਾਵਣਿਆ ॥੮॥੯॥੧੦॥
Saṯgur ḏāṯā milai milā▫i▫ā.   Pūrai bẖāg man sabaḏ vasā▫i▫ā.   Nānak nām milai vadi▫ā▫ī har sacẖe ke guṇ gāvaṇi▫ā. ||8||9||10||

One finds the beneficent true guru when facilitated by the Divine; and it is by good fortunate that the guru’s Shabad abides in the mind.

Through the Shabad one praises and emulates the virtues of the Eternal and receives honor. 8. 9. 10.