SGGS pp 516-517, Goojri Ki Vaar M: 3, Paurris 19-22  of 22.

 

 

ਸਲੋਕੁ ਮ: ੩ ॥ ਗੂਜਰੀ ਜਾਤਿ ਗਵਾਰਿ ਜਾ ਸਹੁ ਪਾਏ ਆਪਣਾ ॥ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰਿ ਅਨਦਿਨੁ ਹਰਿ ਜਪੁ ਜਾਪਣਾ ॥

Salok mėhlā 3.  Gūjrī jāṯ gavār jā saho pā▫e āpṇā.  Gur kai sabaḏ vīcẖār an▫ḏin har jap jāpṇā.

 

Prologue by the third Guru. (Ja) when a woman who is (gavaar-i) uninformed and considered to be of (goojri jaat-i) low caste, (paaey) finds (aapna = own) the (sahu) Master, i.e. discovers Divine virtues within.

Then (veechaari) by contemplating the guru’s (sabad-i) teachings s/he (andin-u) ever 

(jaapnaa) remembers and conforms to (japu = what is to be remembered) virtues and commands of (har-i) the Almighty.

 

ਜਿਸੁ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮਿਲੈ ਤਿਸੁ ਭਉ ਪਵੈ ਸਾ ਕੁਲਵੰਤੀ ਨਾਰਿ ॥ ਸਾ ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਣੈ ਕੰਤ ਕਾ ਜਿਸ ਨੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕੀਤੀ ਕਰਤਾਰਿ ॥

Jis saṯgur milai ṯis bẖa▫o pavai sā kulvanṯī nār.  Sā hukam pacẖẖāṇai kanṯ kā jis no kirpā kīṯī karṯār.

 

(Jis-u) one who (milai) finds (satiguru-u) the true guru and takes his guidance, (bhau) respect for the Almighty (pavai) develops in (tis-u) him/her; (sa) that (naar-i) woman/person now becomes (kulwanti) of high caste, i.e. that person is respected.

Only (jis no) one on whom (kartaar-i) the Creator (kripa keeti) bestows grace, (sa) that person (pachhaanai = recognises) understands (hukam-u) commands of (kant-u = spouse) the Almighty – on how to conduct his/her life.

 

ਓਹ ਕੁਚਜੀ ਕੁਲਖਣੀ ਪਰਹਰਿ ਛੋਡੀ ਭਤਾਰਿ ॥ ਭੈ ਪਇਐ ਮਲੁ ਕਟੀਐ ਨਿਰਮਲ ਹੋਵੈ ਸਰੀਰੁ ॥

ਅੰਤਰਿ ਪਰਗਾਸੁ ਮਤਿ ਊਤਮ ਹੋਵੈ ਹਰਿ ਜਪਿ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰੁ ॥

Oh kucẖjī kulkẖaṇī parhar cẖẖodī bẖaṯār.  Bẖai pa▫i▫ai mal katī▫ai nirmal hovai sarīr.  Anṯar pargās maṯ ūṯam hovai har jap guṇī gahīr.

 

(Oh) that woman/person who is (kuchaji) lacks skill and is (kulakhni = of bad signs) ill behaved; (bhataar-i = husband) the Almighty-spouse (chhoddi) abandons and keeps her/him (parhar-i) away.

With (bhai = fear) respect for Divine commands (paiai) entering the mind (mal-u = dirt) vices (katteeai = cut) are dispelled and (sareer-u) the body/mind (hovai) becomes (nirmal-u) purified.

By (jap-i) remembering and obeying (har-i) the Almighty who is (gaheer) profound (guni) in virtues, (antar-i) the inner-self/mind gets (pargaas-u) illumination, i.e. becomes aware of Divine virtues and (mat-i) thinking becomes (ootam) sublime – transcends attachments in the world-play.

 

ਭੈ ਵਿਚਿ ਬੈਸੈ ਭੈ ਰਹੈ ਭੈ ਵਿਚਿ ਕਮਾਵੈ ਕਾਰ ॥ ਐਥੈ ਸੁਖੁ ਵਡਿਆਈਆ ਦਰਗਹ ਮੋਖ ਦੁਆਰ ॥

Bẖai vicẖ baisai bẖai rahai bẖai vicẖ kamāvai kār. Aithai sukẖ vaḏi▫ā▫ī▫ā ḏargėh mokẖ ḏu▫ār.

 

S/he (baisai) sits and (rahai) stays, i.e. does everything, (kaar kamaavai) acting (bhai vich-i) in obedience to Divine will.

S/he obtains (sukh-u) comfort and (vaddiaaeeaa = praises) glory (aithai = here) in this world and (mokh duaar = gate to emancipation) emancipation (dargah) in Divine court, i.e. unites with the Creator and not reborn.

 

ਭੈ ਤੇ ਨਿਰਭਉ ਪਾਈਐ ਮਿਲਿ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਅਪਾਰ ॥ ਨਾਨਕ ਖਸਮੈ ਭਾਵੈ ਸਾ ਭਲੀ ਜਿਸ ਨੋ ਆਪੇ ਬਖਸੇ ਕਰਤਾਰੁ ॥੧॥

Bẖai ṯe nirbẖa▫o pā▫ī▫ai mil joṯī joṯ apār.  Nānak kẖasmai bẖāvai sā bẖalī jis no āpe bakẖse karṯār. ||1||

 

(Tey) with (bhai = fear) obedience, the Almighty (nirbhau = fearless) the highest Master (paaeeai) is found; (joti) the soul (mil-i) unites with (apaar) the Infinite (jot-i) Supreme Spirit.

(Sa) that soul-woman who (bhaavai = liked) is approved (khasmai) by the Almighty-spouse, is (bhali = good) is meritorious; s/he is one (jis no) on whom (kartaar-u) the Creator 

(bakhsey) bestows grace, says third Nanak. 1.

 

ਮ: ੩ ॥ ਸਦਾ ਸਦਾ ਸਾਲਾਹੀਐ ਸਚੇ ਕਉ ਬਲਿ ਜਾਉ ॥ ਨਾਨਕ ਏਕੁ ਛੋਡਿ ਦੂਜੈ ਲਗੈ ਸਾ ਜਿਹਵਾ ਜਲਿ ਜਾਉ ॥੨॥

Mėhlā 3.  Saḏā saḏā salāhī▫ai sacẖe ka▫o bal jā▫o.  Nānak ek cẖẖod ḏūjai lagai sā jihvā jal jā▫o. ||2||

 

Prologue by the third Guru. We should (sadaa sadaa) forever (saalaaheeai) praise Divine virtues and (bal-i jaau = sacrifice the self) obey (sachey) the Eternal Master.

Says third Nanak: (Sa) that (jihva) tongue which (chhodd-i) forsakes (eyk-u) the One Almighty and (lagai) engages in praising (doojai) others (jal-i jaau) is burnt, i.e. the person perishes achieving nothing. 2.

 

ਪਉੜੀ ॥ ਅੰਸਾ ਅਉਤਾਰੁ ਉਪਾਇਓਨੁ ਭਾਉ ਦੂਜਾ ਕੀਆ ॥ ਜਿਉ ਰਾਜੇ ਰਾਜੁ ਕਮਾਵਦੇ ਦੁਖ ਸੁਖ ਭਿੜੀਆ ॥

Pa▫oṛī.  Ansā a▫uṯār upā▫i▫on bẖā▫o ḏūjā kī▫ā. Ji▫o rāje rāj kamāvḏe ḏukẖ sukẖ bẖiṛī▫ā.

 

(Paurri) stanza. The Creator (upaaion-u) created (autaar) incarnations of Vishnu – like Rama of the Ramayana and Krishna of the Mahabharata, and people take them as (ansaa = part of) god; they (keeaa = made) develop (dooja) other (bhaau) ideas, i.e. think persons can be God.

They act (ji0) like (raajey) kings (raaj kaamaavdey) ruling over their subjects and (bhirreeaa) suffer (dukh) pain and have (sukh) comfort, i.e. are like ordinary human beings.

 

ਈਸਰੁ ਬ੍ਰਹਮਾ ਸੇਵਦੇ ਅੰਤੁ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹੀ ਨ ਲਹੀਆ ॥ ਨਿਰਭਉ ਨਿਰੰਕਾਰੁ ਅਲਖੁ ਹੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪ੍ਰਗਟੀਆ ॥ ਤਿਥੈ ਸੋਗੁ ਵਿਜੋਗੁ ਨ ਵਿਆਪਈ ਅਸਥਿਰੁ ਜਗਿ ਥੀਆ ॥੧੯॥

Īsar barahmā sevḏe anṯ ṯinĥī na lahī▫ā.  Nirbẖa▫o nirankār alakẖ hai gurmukẖ pargatī▫ā.  Ŧithai sog vijog na vi▫āpa▫ī asthir jag thī▫ā. ||19||

 

They (seyvdey = serve) worship (Eesar-u) Shankar (usually called Shiva) and Brahma but (tinhi) they cannot (laheeaa = obtain) know (ant-u = find limits) the powers of the Almighty.

(Nirankaar-u) the Formless Master who is (nirbhau = beyond fear) not subject to any commands, is (alakh-u) unseen but (pragtteeaa) is made manifest – through awareness of Divine virtues, (gurmukh-i) with the guru’s guidance.

Where there is such awareness, (tithai) there the mind (theeaa) becomes (asthir-u) steadfast, i.e. does not look elsewhere; (sog-u) sorrow and (vijog-u) separation from/forgetting the Master do not (viaapaee) happen to them (jag-i = in world) in life. 19.

 

———————————–

 

ਸਲੋਕੁ ਮ: ੩ ॥ ਏਹੁ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਆਵਣ ਜਾਣੁ ਹੈ ਜੇਤਾ ਹੈ ਆਕਾਰੁ ॥ ਜਿਨਿ ਏਹੁ ਲੇਖਾ ਲਿਖਿਆ ਸੋ ਹੋਆ ਪਰਵਾਣੁ ॥ ਨਾਨਕ ਜੇ ਕੋ ਆਪੁ ਗਣਾਇਦਾ ਸੋ ਮੂਰਖੁ ਗਾਵਾਰੁ ॥੧॥

Īsar barahmā sevḏe anṯ ṯinĥī na lahī▫ā.  Nirbẖa▫o nirankār alakẖ hai gurmukẖ pargatī▫ā.  Ŧithai sog vijog na vi▫āpa▫ī asthir jag thī▫ā. ||19||

 

Prologue by the third Guru. (Jeyta = as much) all (eyh-u) this (aakaar-u) physical existence we see; (sabh-u kichh-u) everything is subject to (aavan = coming) creation and (jaan-u = going) destruction.

(Jin-i) one who (likhiaa = writes on the mind) understands this (leykha = writing) law of nature – acts accordingly and – (hoaa) becomes (parvaan-u) acceptable for union with the Creator.

Says third Nanak: One who (ganaaida = wants to be counted) self-importance, (so) that person is (moorakh-u) foolish and (gaavaar-u) uninformed. 1.

 

ਮ: ੩ ॥ ਮਨੁ ਕੁੰਚਰੁ ਪੀਲਕੁ ਗੁਰੂ ਗਿਆਨੁ ਕੁੰਡਾ ਜਹ ਖਿੰਚੇ ਤਹ ਜਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਹਸਤੀ ਕੁੰਡੇ ਬਾਹਰਾ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਉਝੜਿ ਪਾਇ ॥੨॥

Mėhlā 3.  Man kuncẖar pīlak gurū gi▫ān kundā jah kẖincẖe ṯah jā▫e.  Nānak hasṯī kunde bāhrā fir fir ujẖaṛ pā▫e. ||2||

 

Prologue by the third Guru. The human (man-u) mind is like (kunchar-u) an elephant, the guru its (peelak-u = mahout) elephant driver and (giaan-u = knowledge) the guru’s guidance (kunddaa) the goad/prod – in the hand of the driver-guru; the mind-elephant 

(jaaey) goes (tah = there) in the direction the driver-guru (khinchey = pulls) wants it to go.

But like (hasti) an elephant (baahraa) without (kunddey) the prod, i.e. a mind not guided by the guru, (ujharr-i paaey) goes astray from path to God and is reborn (phir-i phir-i) again and again. 2.

 

ਪਉੜੀ ॥ ਤਿਸੁ ਆਗੈ ਅਰਦਾਸਿ ਜਿਨਿ ਉਪਾਇਆ ॥ ਸਤਿਗੁਰੁ ਅਪਣਾ ਸੇਵਿ ਸਭ ਫਲ ਪਾਇਆ ॥

Pa▫oṛī.  Ŧis āgai arḏās jin upā▫i▫ā.  Saṯgur apṇā sev sabẖ fal pā▫i▫ā.

 

(Paurri) stanza. We should (ardaas-i) supplicate (aagai) before, i.e. obey the Almighty, (jin-i) who (upaaia) created us.

 One (paaia) obtains (phal = fruit) fulfilment of (sabh) all wishes, (seyv-i = serving) by following (apna = own) the (satgur-u) true guru.

 

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਉ ਸਦਾ ਧਿਆਇਆ ॥ ਸੰਤ ਜਨਾ ਕੈ ਸੰਗਿ ਦੁਖੁ ਮਿਟਾਇਆ ॥ ਨਾਨਕ ਭਏ ਅਚਿੰਤੁ ਹਰਿ ਧਨੁ ਨਿਹਚਲਾਇਆ ॥੨੦॥

Amriṯ har kā nā▫o saḏā ḏẖi▫ā▫i▫ā.  Sanṯ janā kai sang ḏukẖ mitā▫i▫ā. Nānak bẖa▫e acẖinṯ har ḏẖan nihcẖalā▫i▫ā. ||20||

 

S/he (sadaa) ever (dhiaaiaa) pays attention to (naau/naam) virtues and commands of (har-i) the Almighty – as guide for life.

(Sang-i) in the company of (sant janaa) the seekers of the Almighty – s/he keeps away from vices and (mittaaia = erases) obviates (dukh-u) suffering.

S/he obtains (dhan-u) the wealth of awareness of virtues and commands of (har-i) the Almighty and becomes (nihchalaaia) steadfast. 20.

 

——————————–

 

Note: This twenty fist Paurri/stanza of Goojri Ki Vaar M: 3 has two Sloks/prologues also by the third Guru. The first Slok says like embankments of agricultural plots need to be raised to retain water, one has to be alert to vices in order not to lose awareness of Naam. The second Slok says that one finds the Almighty within when the guru gives awareness of Naam. The Paurri says that one who conforms to Naam/Divine commands has no worries.

 

ਸਲੋਕ ਮ: ੩ ॥ ਖੇਤਿ ਮਿਆਲਾ ਉਚੀਆ ਘਰੁ ਉਚਾ ਨਿਰਣਉ ॥ ਮਹਲ ਭਗਤੀ ਘਰਿ ਸਰੈ ਸਜਣ ਪਾਹੁਣਿਅਉ ॥

Salok mėhlā 3.  Kẖeṯ mi▫ālā ucẖī▫ā gẖar ucẖā nirṇa▫o. Mahal bẖagṯī gẖar sarai sajaṇ pāhuṇi▫a▫o.

 

Prologue by the third Guru. The place that receives abundant rain, it is (nirnau) decided to have (ucheeaa) high (miaala) embankments – to retain water in the fields, and have (uchaa) raised (ghar-u) buildings.

Similarly (mahal = palace) the mind (sarai) needs to (bhagati = devotion) conform to Divine virtues and commands, – which saves from other ideas – if it desires (sajan = friend) the Almighty (paahuniau = guest) to come into the mind.

 

ਬਰਸਨਾ ਤ ਬਰਸੁ ਘਨਾ ਬਹੁੜਿ ਬਰਸਹਿ ਕਾਹਿ ॥ ਨਾਨਕ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹ ਬਲਿਹਾਰਣੈ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਇਆ ਮਨ ਮਾਹਿ ॥੧॥

Barsanā ṯa baras gẖanā bahuṛ barsėh kāhi.  Nānak ṯinĥ balihārṇai jinĥ gurmukẖ pā▫i▫ā man māhi. ||1||

 

O (ghanaa)  clouds, if you are going to (barsanaa) drop rain, (ta) then (baras) drop the rain  now; (kaah-i) what for (barsah-i) will you drop rain (bahurr-i) some other time?

 Message: O Almighty, it is only in human birth that one can receive awareness of Naam from the guru; please enable me to find the true guru. No other life form can act by Naam.

Says third Nanak: I (balihaarnai = am sacrifice) adore (tinh) those (jinh) who (gurmukh-i) follow the guru and (paaia) find the Master (maah-i) in (man) the mind. 1.

 

ਮ; ੩ ॥ ਮਿਠਾ ਸੋ ਜੋ ਭਾਵਦਾ ਸਜਣੁ ਸੋ ਜਿ ਰਾਸਿ ॥ ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਾਣੀਐ ਜਾ ਕਉ ਆਪਿ ਕਰੇ ਪਰਗਾਸੁ ॥੨॥

Mėhlā 3.  Miṯẖā so jo bẖāvḏā sajaṇ so jė rās. Nānak gurmukẖ jāṇī▫ai jā ka▫o āp kare pargās. ||2||

 

Prologue by the third Guru. (So) that thing is (mitthaa = sweet) tasty (jo) which (bhaavda) one likes; (sajan) a friend is (so) that (ji) who is (raas-i) compatible, i.e. a seeker keeps company with those who help to remove faults and lead to God.

Says third Nanak: Similarly God (jaaneeai) is recognized within by one (ja kau) whom the Almighty (aap-i) IT-self (karey pargaas-u) enlightens – with awareness of Naam/Divine virtues and commands – (gurmukh-i) with the guru’s guidance i.e. by leading to the guru. 2. 

 

ਪਉੜੀ ॥ ਪ੍ਰਭ ਪਾਸਿ ਜਨ ਕੀ ਅਰਦਾਸਿ ਤੂ ਸਚਾ ਸਾਂਈ ॥ ਤੂ ਰਖਵਾਲਾ ਸਦਾ ਸਦਾ ਹਉ ਤੁਧੁ ਧਿਆਈ ॥ ਜੀਅ ਜੰਤ ਸਭਿ ਤੇਰਿਆ ਤੂ ਰਹਿਆ ਸਮਾਈ ॥

Pa▫oṛī.  Parabẖ pās jan kī arḏās ṯū sacẖā sāʼn▫ī.  Ŧū rakẖvālā saḏā saḏā ha▫o ṯuḏẖ ḏẖi▫ā▫ī.  Jī▫a janṯ sabẖ ṯeri▫ā ṯū rahi▫ā samā▫ī.

 

(Paurri) stanza by the third Guru. A seeker makes (ardaas-i) supplication (paas-i = with) to (prabh) the Almighty saying You are the Eternal (saa’nee) Master.

(Too) You are my (rakhvaala) protector; (hau) I (sadaa sadaa) ever (dhiaaee) invoke You.

(Sabh-i) all (jeea jant) creatures are (teyria = yours) created by You; (too) You (rahia = remain) are (samaaee) present in all.

 

ਜੋ ਦਾਸ ਤੇਰੇ ਕੀ ਨਿੰਦਾ ਕਰੇ ਤਿਸੁ ਮਾਰਿ ਪਚਾਈ ॥ ਚਿੰਤਾ ਛਡਿ ਅਚਿੰਤੁ ਰਹੁ ਨਾਨਕ ਲਗਿ ਪਾਈ ॥੨੧॥

Jo ḏās ṯere kī ninḏā kare ṯis mār pacẖā▫ī.  Cẖinṯā cẖẖad acẖinṯ rahu Nānak lag pā▫ī. ||21||

 

(Jo) anyone who (ninda = slander, karey = does) tries to harm (teyrey) Your (daas = servant) devotee, You (maar-i pachaai) destroy (tis-u) that person.

Says third Nanak: O human being, (lag-i = touch, paaee = feet) place yourself in care and obedience of the Almighty to (chhadd-i = leave) forget (chintaa) worries and (rahu) be (achint-u) anxiety free.  21.

 

————————————–

 

ਸਲੋਕ ਮ: ੩ ॥ ਆਸਾ ਕਰਤਾ ਜਗੁ ਮੁਆ ਆਸਾ ਮਰੈ ਨ ਜਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਆਸਾ ਪੂਰੀਆ ਸਚੇ ਸਿਉ ਚਿਤੁ ਲਾਇ ॥੧॥

Salok mėhlā 3.  Āsā karṯā jag mu▫ā āsā marai na jā▫e.  Nānak āsā pūrī▫ā sacẖe si▫o cẖiṯ lā▫e. ||1||

 

Prologue by the third Guru. (Jag-u) the mortal (muaa) dies (karta) having (aasa) expectations but (aasa) an expectation neither (marai) dies nor (jaaey) leaves – is given up.

Says the third Nanak: (Aasa) expectations (pooreeaa) are fulfilled by (laaey) placing (chit-u) the mind (sio) on (sachey) the Eternal, i.e. by obeying the Almighty – in other words, everything is achieved with conformance to Divine commands/laws of nature. 1.

 

ਮ: ੩ ॥ ਆਸਾ ਮਨਸਾ ਮਰਿ ਜਾਇਸੀ ਜਿਨਿ ਕੀਤੀ ਸੋ ਲੈ ਜਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਨਿਹਚਲੁ ਕੋ ਨਹੀ ਬਾਝਹੁ ਹਰਿ ਕੈ ਨਾਇ ॥੨॥

Mėhlā 3.  Āsā mansā mar jā▫isī jin kīṯī so lai jā▫e.  Nānak nihcẖal ko nahī bājẖahu har kai nā▫e. ||2||

 

Prologue by the third Guru. With faith in the Almighty, (aasaa) expectations and (mansa) desires (mar-i jaaisi = shall die) end, as the Almighty (jin-i) who (keeti) created them (so) that also (lai jaaey-i) takes them away, all aspirations are fulfilled by obeying God/the natural laws.

Says third Nanak: (Ko nahi) no one can be (nihchal = unshakeable) contented (baajhahu) without living by (naaey) virtues and commands of (har-i) the Almighty, i.e. the way to have desires satisfied is to live by Divine commands. 2.

 

ਪਉੜੀ ॥ ਆਪੇ ਜਗਤੁ ਉਪਾਇਓਨੁ ਕਰਿ ਪੂਰਾ ਥਾਟੁ ॥ ਆਪੇ ਸਾਹੁ ਆਪੇ ਵਣਜਾਰਾ ਆਪੇ ਹੀ ਹਰਿ ਹਾਟੁ ॥ ਆਪੇ ਸਾਗਰੁ ਆਪੇ ਬੋਹਿਥਾ ਆਪੇ ਹੀ ਖੇਵਾਟੁ ॥

Pa▫oṛī.  Āpe jagaṯ upā▫i▫on kar pūrā thāt.  Āpe sāhu āpe vaṇjārā āpe hī har hāt.  Āpe sāgar āpe bohithā āpe hī kẖevāt.

 

(Paurri) stanza. The Creator (upaaion-u) created (jagat) the world with (poora) a perfect (thaatt-u = construction) design.

The Creator is (aapey) IT-self (saah-u) the business owner and (vanjaara) the merchant and IT-self (haatt-u) the shop – source of merchandise, i.e. the creatures receive awareness of Naam/Divine virtues and commands as guide for life.

 

Message: The Almighty is the source of virtues which IT imparts to the creatures with which to conduct themselves. And IT-self is present in the mind as virtues

 

God is IT-self (saagar-u = ocean) the world-ocean as well as (bohithaa) the ship to take across the ocean and IT-self the ship’s (kheyvaatt-u) the sailor, i.e. those who place themselves in care and obedience of the Master unites them with IT and are not reborn.

 

ਆਪੇ ਗੁਰੁ ਚੇਲਾ ਹੈ ਆਪੇ ਆਪੇ ਦਸੇ ਘਾਟੁ ॥ ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇ ਤੂ ਸਭਿ ਕਿਲਵਿਖ ਕਾਟੁ ॥੨੨॥੧॥

Āpe gur cẖelā hai āpe āpe ḏase gẖāt. Jan Nānak nām ḏẖi▫ā▫e ṯū sabẖ kilvikẖ kāt. ||22||1||

 

The Almighty is IT-self the guru as well as (cheyla) the disciple, i.e. both motivates, and acts being within the creature; and (aapey) IT-self (dasey = tells) guides to (ghaatt-u = boarding station) how to get across the world-ocean.

O Nanak the third, (too) you should (dhiaaey) pay attention to and obey (naam-u) Divine virtues and commands; it will (kaatt-u = cut) remove (sabh-i) all your (kilvikh) transgressions – and hence obviate suffering. 22. 1.

 

ਸੁਧੁ

Sudhu

 

 (Sudh-u) this composition has been correctly transcribed.